Na lang sparen wordt Annemarie's droom eindelijk werkelijkheid. De 18-jarige Annemarie gaat haar grenzen verleggen en een half jaar rond trekken in Australië. Alles is geregeld, ze heeft er zin in!
Nog geen twee weken in Australië wordt Annemarie beroofd van haar waardevolle spullen. Paspoort, creditcard, bankpas en camera…ze moet het allemaal missen. Gelukkig kan zij na deze schokkende gebeurtenis vrij snel terecht bij het Nederlands Consulaat in Melbourne. Daar vraagt zij een nieuw paspoort aan. Om het paspoort te kunnen afgeven, heeft het Consulaat gegevens nodig van de gemeente waar Annemarie in Nederland staat ingeschreven. Daarom zendt het Consulaat de aanvraag per fax naar de gemeente. De verwachting is dat Annemarie binnen twee weken weer in het bezit is van haar paspoort. Gelukkig maar, want vlak daarna staat haar reis naar Nieuw-Zeeland gepland.
Na twee weken wachten, heeft Annemarie nog geen bericht over haar nieuwe paspoort. Enigszins ongerust belt zij naar het Consulaat. Daar wordt haar verteld dat alles in orde komt. Vele telefoontjes later, zit er nog steeds geen schot in de zaak. Bij het zoveelste telefoontje krijgt Annemarie te horen dat haar paspoort onderweg is, dat haar reis geen gevaar loopt en dat zij niet zo moet zeuren. Maar twee dagen voor het geplande vertrek naar Nieuw-Zeeland krijgt Annemarie een telefoontje van het Consulaat: haar paspoort is nog niet gearriveerd. Als het Consulaat polshoogte gaat nemen bij de gemeente, blijkt dat de gemeente de eerdere fax niet heeft ontvangen. Een noodpaspoort kan helaas niet worden uitgegeven en uiteindelijk is Annemarie pas na een week in het bezit van een paspoort. De geplande reis naar Nieuw-Zeeland kan ze nu wel vergeten!
Niet alleen Annemarie is diep teleurgesteld, ook haar vader heeft erg met haar te doen. Daarom vraagt hij het Ministerie van Buitenlandse Zaken om een financiële vergoeding voor de gemiste reis. Het Consulaat biedt excuses aan voor de trage afhandeling van de paspoortaanvraag en geeft toe dat zij de gemeente eerder hadden moeten herinneren aan de aanvraag. Maar een financiële vergoeding zit er niet in. Het Consulaat legt de schuld voor de gemiste de reis namelijk bij de gemeente, die heeft niet op tijd gereageerd. De vader van Annemarie heeft geen zin om van het kastje naar de muur te worden gestuurd en vraagt mij om hulp.
Ik vind het onterecht dat het Consulaat de schuld legt bij de gemeente. Als het Consulaat eerder contact had opgenomen met de gemeente, dan was eerder gebleken dat de gemeente de fax niet had ontvangen. Bovendien heeft het voor de vader geen zin om voor een vergoeding naar de gemeente te gaan als de gemeente en het Consulaat elkaar de schuld geven. Ik heb daarom de minister van Buitenlandse Zaken gevraagd om excuses aan te bieden aan Annemarie en met haar te overleggen over een vergoeding van haar gemiste reis. Dat lijkt mij wel zo netjes.
* Om privacyredenen is de naam veranderd
