Hille* heeft een eigen bedrijf in computeronderdelen. Een kennis helpt hem wel eens met het brengen van deze onderdelen naar klanten. Hiervoor gebruikt hij de bedrijfsauto van Hille. Wanneer deze kennis weer op pad is, houdt de politie hem aan bij een controle. Er blijkt een fikse schuld bij de motorrijtuigenbelasting. Daarom neemt de Belastingdienst de auto in beslag.
Hille belt en schrijft daarop een aantal keer met de Belastingdienst. Hij is het er niet mee eens dat zijn auto in beslag genomen is. Hij wil de auto terug en ook het gereedschap dat achterin de auto ligt. Maar de Belastingdienst reageert niet op zijn verzoeken en verkoopt de auto om de openstaande schuld voor motorrijtuigenbelasting te innen. Hille laat het er niet bij zitten. Hij blijft contact zoeken met de Belastingdienst en meldt een aantal maanden later ook dat hij computeronderdelen in de auto had liggen. Die onderdelen zijn veel geld waard. Hij vraagt de Belastingdienst om een schadevergoeding voor die onderdelen, het gereedschap en de auto zelf.
Uiteindelijk reageert de Belastingdienst, die toegeeft ze te laat hebben gereageerd. De verkoop van de auto had bij een eerdere reactie voorkomen kunnen worden. Daarom krijgt Hille de geschatte waarde van de auto terug. Maar zij geven geen vergoeding voor het gereedschap en de computeronderdelen. Hille is het hier niet mee eens en vraagt mij naar zijn zaak te kijken.
De Belastingdienst laat mij weten dat ze het niet aannemelijk vinden dat er computeronderdelen in de auto lagen. Immers, Hille vertelde de Belastingdienst wel gelijk dat er gereedschap achterin de auto lag. Maar hij kwam pas na een paar maanden met het verhaal over de computeronderdelen. Ook is er door de Belastingdienst een proces-verbaal opgemaakt over het in beslag nemen van de auto. Daarin staat wel beschreven dat er gereedschap in de auto lag, maar er staat niets in over computeronderdelen. Daarom ben ik het eens met de Belastingdienst dat zij de computeronderdelen niet vergoeden.
Maar ik vind dit voor het gereedschap iets anders liggen. Want uit het proces-verbaal blijkt dat dit wel degelijk in de auto lag. De Belastingdienst weet echter niet waar dit gereedschap gebleven is. En Hille kan natuurlijk niets meer bewijzen. De Belastingdienst moet daar oog voor hebben. Ik vraag de Belastingdienst dan ook met Hille aan tafel te gaan en tot een redelijke verdoeding voor het vermiste gereedschap te komen. De Belastingdienst heeft mij inmiddels laten weten dit te hebben gedaan. Goed om te horen.
Wat ook goed om te horen is, is dat tijdens mijn onderzoek de procedure bij de Belastingdienst voor het in beslag nemen van auto’s is aangepast. Spullen die in de auto liggen, worden voortaan zorgvuldig geïnventariseerd. Goed nieuws, want zo kunnen situaties als die van Hille voorkomen worden.
* Om privacyredenen is de naam veranderd
De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column
