De vereniging van eigenaren van een appartementencomplex (VVE) klaagt er over dat het college van burgemeester en wethouders van Wassenaar niet binnen de geldende termijnen heeft beslist op de bezwaarschriften tegen een aan de VVE verleende bouwvergunning en ontheffing van het bestemmingsplan.
De verleende vergunningen, een monumentenvergunning en daarna de bouwvergunning, waren onderwerp van diverse bezwaar- en (hoger) beroepsprocedures. Eind maart 2014 was nog niet duidelijk of elke procedure definitief was afgerond. De termijnoverschrijding is volgens de gemeente deels te verklaren met de complexiteit van de zaak. Er is een verband met een eerder gevoerde gerechtelijke procedure, diverse privaat- en bestuursrechtelijke procedures, de vele betrokkenen en een groot aantal te beoordelen stukken. Verder was een nieuwe werkwijze voor de behandeling van bezwaarschriften en de betrokkenheid van diverse disciplines binnen de organisatie van invloed. Overigens is deze kwestie de enige zaak waarin de afhandeling is vertraagd.
De Nationale ombudsman overwoog onder meer dat de wetgever in een aantal wetten een vaste termijn heeft genoemd waarbinnen een beslissing moet zijn genomen en het bestuursorgaan de mogelijkheid heeft gegeven om de termijn voor een beperkte tijd te verlengen. In deze situatie hing de vergunningaanvraag voor de bouw nauw samen met twee andere noodzakelijke beslissingen. Een gelijktijdige behandeling is om redenen van efficiency gewenst, maar niet altijd mogelijk. Met name als de uitkomst van de ene procedure moet worden meegewogen in een andere. Termijnoverschrijding is dan in feite onvermijdelijk.
Op het standpunt van het college dat de klacht over de overschrijding van de wettelijke termijnen gegrond is, valt gelet op de feiten en omstandigheden niets af te dingen.
De ombudsman ontvangt vaker klachten van burgers over het uitblijven van een beslissing. De burger kan proberen om via een bezwaarschrift, een verzoek aan de rechter of het indienen van een klacht de behandeling te versnellen, maar de overschrijding van de maximale of nog redelijke termijn is dan vaak al een feit. Al die tijd kan de burger zijn plannen niet uitvoeren en kunnen wijzigingen in de omstandigheden nadelig zijn. Daarvoor kan hij worden gecompenseerd, maar niet altijd.
In dit geval betrof het een uitzonderlijke kwestie. Het kan gebeuren dat zo'n niet alledaagse, bewerkelijke zaak een kleinere organisatie onevenredig belast, of door andere oorzaken zoals een reorganisatie, een hoog ziekteverzuim of technische problemen een nog aanvaardbare behandelingsduur onhaalbaar blijkt. Dat kan dienen als verklaring, maar niet als een rechtvaardiging. Indien de burger hierover goed en volledig wordt geïnformeerd, mag van hem begrip worden gevraagd, maar het spreekt niet vanzelf dat hij dat ook toont. Een overheidsinstantie hoort zijn organisatie zo in te richten dat er volgen de wettelijke voorschriften wordt gewerkt. Lukt dat niet, dan horen de nadelige gevolgen niet voor rekening van de burger te worden gelaten.
De klacht is gegrond, wegens strijd met het vereiste van voortvarendheid.
