Verzoekster woont in de dorpskern van Tuil, gemeente Neerijnen, op ongeveer 10 meter afstand van de weg die vanaf de provinciale weg door het dorp leidt. Voor de weg geldt een rijverbod voor zwaar verkeer. In verband met de aanstaande aanleg van een nieuwe woonwijk, wees verzoekster de gemeente er in oktober 2008 op dat zwaar bouwverkeer over de weg door het dorp niet gewenst was. Ook was als aangegeven dat er een bouwweg zou worden aangelegd en vroeg zij de gemeente voorzieningen te treffen om eventuele trillingschade door zwaar bouwverkeer vast te leggen.
Een inhoudelijk antwoord bleef echter uit. Verzoekster belde en mailde nadien regelmatig over af en aan rijdend zwaar bouwverkeer en over de door trillingen in de muren van haar woning ontstane scheuren. In november 2011 verzocht zij de gemeente om een oplossing voor de sinds 2008 toegenomen schade en stelde zij de gemeente en de projectontwikkelaar aansprakelijk. Beiden wezen de aansprakelijkheid af. Het college stelde zich op het standpunt dat het wegdek in goede staat verkeerde en dat niet de trillingen van het wegverkeer, maar een constructiefout in de woning de vermoedelijke oorzaak van de schade was. Ook stelde de gemeente dat niet zij, maar de politie handhavend had moeten optreden tegen overtredingen van het inrijverbod.
Verzoekster klaagt erover, dat het college van burgemeester en wethouders haar schadeclaim heeft afgewezen zonder eerst een adequaat onderzoek naar de feiten en omstandigheden te doen.
De ombudsman overwoog dat verzoekster de gemeente nog vóór de start van het project had gevraagd om voorzieningen in het geval dat zwaar bouwverkeer de weg zou gebruiken en dat gemeente heeft onderkend dat de weg daarvoor niet geschikt is. Op verzoeksters eerste brief is echter niet gereageerd en evenmin op haar volgende meldingen. Pas na haar brief van 22 november 2011 is met haar contact opgenomen. Dat was veel te laat.
Wat betreft de afwijzing van verzoeksters claim overwoog de ombudsman dat niet is ingegaan op verzoeksters brief van oktober 2008 waarin zij om een voorziening vroeg, en evenmin op haar herhaaldelijke meldingen nadien. Gelet op de richtlijnen van het ministerie van VROM had het college niet kunnen volstaan met een visuele inspectie door een medewerker, maar een technisch onderzoek moeten laten doen. Indien de gemeente tijdig had gereageerd, had voorkomen kunnen worden dat verzoekster in een onmogelijke bewijspositie kwam te verkeren. Daardoor is het haar in feite onmogelijk geworden om haar claim deugdelijk te onderbouwen.
De Nationale ombudsman oordeelde de klacht gegrond, wegens strijd met het redelijkheidsvereiste.
Het college van burgemeester en wethouders is in overweging gegeven om een deugdelijk onderzoek te laten doen, en naar aanleiding van de uitkomst met verzoekster om tafel te gaan om tot een redelijke oplossing te komen.
