Op 8 september 1998 ontving de Nationale ombudsman een verzoekschrift van de heer W. te Vlaardingen, met een klacht over een gedraging van de Koninklijke marechaussee, district Luchtvaart te Schiphol. Nadat verzoeker enkele nadere stukken had toegestuurd werd naar deze gedraging, die wordt aangemerkt als een gedraging van de Minister van Defensie, een onderzoek ingesteld. Op grond van de door verzoeker verstrekte gegevens werd de klacht als volgt geformuleerd:Verzoeker klaagt erover dat de Koninklijke marechaussee zijn verzoek om schadevergoeding heeft afgewezen. Verzoeker stelt dat op 12 december 1997 tijdens de security check op luchthaven Schiphol een deel van zijn handbagage is gestolen.
Achtergrond
1. Luchtvaartwet (Wet van 15 januari 1958, Stb. 47) Artikel 1, eerste lid, aanhef en onder d:"Voor de toepassing van het bij of krachtens deze wet bepaalde wordt verstaan onder exploitant van een luchtvaartterrein: degene, te wiens name ingevolge deze wet een luchtvaartterrein wordt aangewezen." Artikel 37a, eerste lid, aanhef en onder b (opgenomen in hoofdstuk IV "Luchtvaartterreinen, afdeling 2A "Beveiliging luchtvaartterreinen", 1 "Algemeen"):"Voor de toepassing van deze afdeling wordt verstaan onder bewakingspersoneel:1 . personen in dienst van een door Onze Minister van Justitie met de beveiliging van een luchtvaartterrein belaste particuliere beveiligingsorganisatie, waaraan door Onze Minister van Justitie een vergunning is verleend als bedoeld in artikel 5 van de Wet op de weerkorpsen en de particuliere beveiligingsorganisaties, alsmede 2 . de door Onze Minister van Justitie aangewezen politie-ambtenaren, ambtenaren van de Koninklijke marechaussee en de ambtenaren van de rijksbelastingdienst, bevoegd inzake douane." Artikel 37c, eerste en tweede lid ( 2 "De verplichtingen van een exploitant van een luchtvaartterrein"):"1. De exploitant treft de nodige voorzieningen om te voorkomen dat personen of bagage aan boord van een luchtvaartuig gaan zonder dat deze zijn onderworpen aan een controle overeenkomstig paragraaf 3.2. De exploitant is verplicht te beschikken over:a. voldoende detectieapparatuur voor de uitoefening van de controle door het bewakingspersoneel overeenkomstig paragraaf 3; b. een ruimte voor vertrekkende passagiers die zodanig is ingericht dat gecontroleerde passagiers en handbagage zijn afgeschermd en een vermenging met niet gecontroleerde personen en voorwerpen niet mogelijk is; c. een ruimte voor onderzoek van bagage en dieren bestemd voor vervoer en d. een afsluitbare en beveiligde ruimte bestemd voor het bewaren van verdachte bagage. Artikel 37e, eerste lid en tweede lid, aanhef en onder a:"1. De exploitant van een luchtvaartterrein is gehouden een plan op te stellen met betrekking tot de beveiliging van het luchtvaartterrein. Het plan behoeft de toestemming van Onze Minister van Justitie in overeenstemming met Onze Minister. De toestemming kan te allen tijde worden ingetrokken indien aanpassingen in het plan gewenst zijn.2. Het is in het eerste lid bedoelde plan omvat onder meer:a. de plichten, verantwoordelijkheden, maatregelen en procedures die zijn vastgesteld met het oog op de beveiliging van het luchtvaartterrein;" Artikel 37g, eerste lid ( 3 "De uitoefening van controle door bewakingspersoneel"):"1. De personen die aan boord gaan van een luchtvaartuig onderwerpen zich aan een controle door het bewakingspersoneel op de aanwezigheid van wapens, explosieven of andere voorwerpen en stoffen, die de veiligheid en gezondheid van personen kunnen bedreigen, voor de bedreiging van personen geschikt zijn dan wel de veiligheid van het luchtvaartuig in gevaar kunnen brengen. Deze controle omvat in ieder geval:a. een onderzoek met behulp van daartoe bestemde detectieapparatuur, van passagiers en hun handbagage, tenzij stelselmatig een onderzoek als bedoeld onder b, plaatsvindt; b. een onderzoek van passagiers aan hun kleding en een onderzoek van hun handbagage, welk onderzoek steekproefsgewijs dan wel, in door Onze Minister van Justitie te bepalen gevallen, stelselmatig wordt uitgevoerd.2. De beoordeling door de Nationale ombudsman van een besluit tot afwijzing van een verzoek om schadevergoeding In het geval van een klacht over een besluit van een bestuursorgaan tot afwijzing van een verzoek om schadevergoeding dat kan worden onderworpen aan het oordeel van de bestuursrechter is de Nationale ombudsman niet bevoegd. Staat bij zo'n klacht de weg naar de bestuursrechter niet open, zodat de Nationale ombudsman ter zake wel bevoegd is, dan stelt de Nationale ombudsman zich terughoudend op. In zo'n geval is immers de burgerlijke rechter de instantie die bij uitsluiting bevoegd is om bindend te beslissen over de vraag of, op grond van bepalingen van burgerlijk recht, het betrokken bestuursorgaan is gehouden om de gestelde schade te vergoeden. Alleen wanneer in zo'n geval naar het oordeel van de Nationale ombudsman de aanspraak van betrokkene op schadevergoeding, gezien de gronden waarop deze aanspraak berust, zo evident juist is dat het betrokken bestuursorgaan niet in redelijkheid tot zijn afwijzende besluit heeft kunnen komen, wordt dat besluit tot weigering van de gevraagde schadevergoeding aangemerkt als een niet-behoorlijke gedraging. In de overige gevallen gaat de Nationale ombudsman ervan uit dat het in beginsel vrijstaat aan het betrokken bestuursorgaan om te betwisten dat het gehouden is tot het vergoeden van de gestelde schade, en om zich in verband daarmee op het standpunt te stellen dat de vraag naar die gehoudenheid - eventueel - moet worden beantwoord door de burgerlijke rechter. In die gevallen zal er voor de Nationale ombudsman geen reden zijn om het besluit tot weigering van de schadevergoeding aan te merken als een niet-behoorlijke gedraging.Onderzoek
In het kader van het onderzoek werd de Minister van Defensie verzocht op de klacht te reageren en een afschrift toe te sturen van de stukken die op de klacht betrekking hebben. Tevens werd hem een aantal specifieke vragen gesteld. Het resultaat van het onderzoek werd als verslag van bevindingen gestuurd aan betrokkenen. De reactie van de Minister van Defensie gaf aanleiding het verslag op een enkel punt te wijzigen. Verzoeker gaf binnen de gestelde termijn geen reactie.Bevindingen
De bevindingen van het onderzoek luiden als volgt:A. FEITEN1. In januari 1998 schreef verzoeker aan de Luchthaven Schiphol het volgende:"...Op 12 december jl. ben ik vanaf Schiphol met vlucht KL 357 naar Barcelona gereisd. Daartoe passeerde ik om ongeveer 19.15 uur de security-check aan het begin van de C-pier. Op de band legde ik een reistas, een bos bloemen en een tas met Duty Free aankopen. Bij mijn gang door het naastgelegen poortje begon de detector te piepen, zodat men mij vroeg een tweede poortje te passeren. Daar was enig oponthoud omdat mijn voorganger tot drie maal toe voorwerpen uit zijn zakken moest halen alvorens hij het poortje zonder piepende detector kon passeren. Na zelf portemonnaie en sleutelbos te hebben afgegeven kon ook ik door het poortje zonder piepende detector terug naar de bagageband. Daar lag mijn reistas, een veiligheidsbeambte had mijn bloemen in de hand om ze voor aankomende tassen te behoeden. Mijn tas met Duty Free aankopen was echter verdwenen. De veiligheidsbeambte wist uiteraard niet welke spullen van wie waren en had dus ook geen idee van de identiteit van de dief. De veiligheidsbeambte heeft voor mij de marechaussee gewaarschuwd. Deze kon mij slechts adviseren bij terugkeer op Schiphol aangifte te doen en bij u een klacht in te dienen en om schadevergoeding te vragen. Een kopie van de aangifte vindt u hier bijgevoegd. Het komt mij zeer merkwaardig voor dat passagiers, die hun best doen om zo goed mogelijk op hun bagage te passen, bij de security-check gedwongen worden om hun bagage uit het oog te verliezen. Als er onder het oog van de veiligheidsbeambten vervolgens bagage wordt gestolen, dan houd ik de Luchthaven Schiphol verantwoordelijk voor het bestaan van de mogelijkheid hiertoe. Ik zou het dan ook niet meer dan logisch vinden als u de voor mij ontstane schade zou vergoeden. De schade bestaat uit het verlies van 2 Edammer kazen ƒ 14,95 per stuk en 1 fles Glennfiddich whisky van ongeveer ƒ 40,00. Helaas zaten ook de kassabonnen in de tas met aankopen en heb ik contant afgerekend. Daarom ook kan ik de exacte prijs van de fles whisky niet meer achterhalen. Graag zie ik bovengenoemde schade vergoed op giro (...). Tevens hoop ik dat u iets aan bovengeschetste situatie gaat doen om deze voor het slachtoffer vervelende en tijdrovende diefstallen in de toekomst te voorkomen..."2. Amsterdam Airport Schiphol reageerde bij brief van 16 februari 1998:"(...) Ten aanzien van de toedracht van het gebeurde zijn wij van mening dat de vermissing van uw goederen, hoezeer spijtig dit ook is, te beschouwen is als een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Security check is een van overheidswege opgelegde taak op Schiphol. Door de Koninklijke Marechaussee District Luchtvaart is de uitvoering van deze taak uitbesteed aan het particulier beveiligingsbedrijf Seceurop Nederland. Uit de inhoud van uw schrijven maken wij op dat n van de security-beambten op uw reistas en bos bloemen lette tot u deze terug in ontvangst kon nemen en dat uw Amsterdam Airport Shopping Centre-tas kennelijk - al dan niet per ongeluk - door n der andere passagiers was meegenomen. Onzes inziens is deze gang van zaken in redelijkheid noch Seceurop Nederland en noch Amsterdam Airport Schiphol te verwijten. De gebruikte "gele tas" werd al dan niet bewust omgewisseld zonder dat dit n der bij de afhandeling betrokken partijen was opgevallen. Het bovenstaande in aanmerking nemende menen wij te mogen stellen dat het gebeurde onze vennootschap rechtens niet is toe te rekenen en dat aan de geschetste gang van zaken geen rechten tot vergoeding jegens onze vennootschap c.q. Seceurop Nederland zijn te ontlenen. Dit impliceert dat wij uw vordering niet zullen honoreren. Wij hebben uw klacht onder de aandacht van het daartoe verantwoordelijk management gebracht met het verzoek na te gaan in hoeverre de infrastructuur rond de security-doorgang C-pier inderdaad zodanig kan worden gereconstrueerd dat het onderhavig diefstalrisico wordt beperkt..."3. Bij brief van 3 maart 1998 liet verzoeker Amsterdam Airport Schiphol het volgende weten:"(...) Dat de politiek van Amsterdam Airport Schiphol gericht is op het uitkeren van zo min mogelijk schadevergoedingen, dat kan ik als bedrijfseconoom begrijpen. Dat u deze diefstal van een deel van mijn handbagage afdoet als een ongelukkige samenloop van omstandigheden, daartegen maak ik ernstig bezwaar. Uw weergave van de inhoud van mijn schrijven is voor mij volledig onherkenbaar. U beweert dat een security-beambte op mijn reistas en bos bloemen lette tot ik deze terug in ontvangst kon nemen. Niets is minder waar, wat duidelijk moge blijken uit mijn brief: 'Daar lag mijn reistas, een veiligheidsbeambte had mijn bloemen in de hand om ze voor aankomende tassen te behoeden. Mijn tas met Duty Free aankopen was echter verdwenen. De veiligheidsbeambte wist uiteraard niet welke spullen van wie waren en had dus ook geen idee van de identiteit van de dief.' De veiligheidsbeambte heeft dus alleen oog gehad voor de kwetsbaarheid van de bloemen. Als in de tussentijd een andere passagier mijn reistas had gepakt en de bloemen had gevraagd, dan zou hem of haar geen strobreed in de weg gelegd zijn; hij of zij zou zich mijn complete handbagage toege igend hebben. Van 'letten op' is dus absoluut geen sprake geweest. Uw zinsnede 'De gebruikte "gele tas" werd al dan niet bewust omgewisseld zonder dat dit n der bij de afhandeling betrokken partijen was opgevallen' is helemaal te dol voor woorden. Ik neem aan dat ook u begrijpt dat, als van omwisselen sprake zou zijn geweest, ik op de bagageband een andere "gele tas" aan had moeten treffen. Dat is niet het geval geweest en ik heb daar in mijn brief dan ook geen melding van gemaakt. Op het moment dat handbagage bij de security-doorgang C-pier ter controle op de lopende band wordt gelegd, verdwijnt deze uit zicht. Afhankelijk van de snelheid waarmee reizigers de eerste en eventueel de tweede detector kunnen passeren, blijft de handbagage enige tijd onbewaakt op de lopende band liggen. Doordat deze lopende band niet zichtbaar is voor de zich door de detectoren begevende reizigers, bestaat de mogelijkheid dat medereizigers handbagage die hun niet toebehoort van de lopende band halen zonder dat er een haan naar kraait. De aanwezigheid van veiligheidsbeambten doet hier helaas niets aan af. Bovenstaand probleem is op te lossen door meer veiligheidspersoneel in te zetten of door meer doorgangen te cre ren. Men kan dan de bagage door n beambte aan laten nemen en na controle weer terug laten geven, of pas een volgende passagier controleren als de vorige, weer in bezit van zijn handbagage, de terminal in mag. Ik begrijp dat u, gezien het beperkte risico (het is wel heel brutaal om onder de ogen van veiligheidsbeambten handbagage te stelen op een paar meter van het slachtoffer), liever deze werkwijze aanhoudt en verzoeken om schadevergoeding voor lief neemt dan capaciteitsbeperkende of kostenverhogende maatregelen te nemen. Het is voor mij echter onbegrijpelijk dat u dit soort verzoeken om schadevergoeding op zulk een onprofessionele wijze probeert af te wijzen. Nogmaals verzoek ik u dus om mij de door mij gelede schade van ƒ 70,- te vergoeden (...)"4. In reactie hierop deelde Amsterdam Airport Schiphol verzoeker bij brief van 15 april 1998 het volgende mee:"(...) Alhoewel wij ons uw verontwaardiging over het geheel buiten uw macht vermist geraken van uw bagage kunnen voorstellen, zien wij in uw schrijven geen aanleiding ons standpunt te zullen wijzigen. Zoals wij u reeds meedeelden zijn security check activiteiten een taak van de Rijksoverheid. U zult begrijpen dat in het kader van security-procedures ten behoeve van de veiligheid van passagiers een zo strikt mogelijke controle van bagage en passagiers noodzakelijk is en zelfs van levensbelang kan zijn. Wij betreuren het, nogmaals, dat dit kennelijk ertoe heeft geleid dat uw eigendom door een onbekend gebleven derde wederrechtelijk werd toege igend. Onzes inziens vestigt dit weliswaar rechten jegens deze onbekend gebleven (aansprakelijke) derde maar niet jegens Amsterdam Airport Schiphol, door wie de genoemde overheidsvoorschriften en -procedures slechts zijn te tolereren. Dat de wijze waarop het n en ander technisch en logistiek is uitgevoerd mogelijk voor verbetering vatbaar is zullen wij niet weerleggen. Uw opmerkingen hebben wij dan ook reeds ter harte genomen en aan het terzake betrokken management voorgelegd. Overigens speelt bij ons afwijzend standpunt het financieel belang bij het niet honoreren van uw claim uiteraard geen enkele rol. Wij vestigen onze stellingname slechts op het al dan niet rechtens sprake zijn van aansprakelijkheid zijdens onze vennootschap. Nu wij i.c. voor het aannemen van aansprakelijkheid geen grond aanwezig achten zien wij geen aanleiding uw claim alsnog te zullen honoreren..."5. Verzoeker schreef naar zowel Seceurop Nederland als de Koninklijke marechaussee, district luchtvaart (Kmar), bij afzonderlijke brieven van 3 mei 1998:"...Op 12 december 1997 ben ik vanaf Schiphol met vlucht KL357 naar Barcelona gereisd. Bij het passeren van de security-check aan het begin van de C-pier ben ik om ongeveer 19.15 uur bestolen van een tas met Duty Free aankopen. Alvorens u de toedracht van de diefstal te beschrijven, zal ik u toelichten waarom u pas nu een brief van mij ontvangt. Nadat ik de diefstal direct bij n van uw medewerkers heb gesignaleerd, werd iemand van de marechaussee gewaarschuwd. Deze kon mij slechts adviseren bij terugkeer op Schiphol aangifte van diefstal te doen en bij Amsterdam Airport Schiphol een klacht in te dienen. Op 19 december 1997 heb ik aangifte gedaan en in januari 1998 heb ik Amsterdam Airport Schiphol aangeschreven. In een schriftelijke reactie op 16 februari 1998 gaat het Claims Department van Amsterdam Airport Schiphol grotendeels voorbij aan mijn klacht en doet de diefstal af als een ongelukkige samenloop van omstandigheden, als een vergissing, en verklaart dat noch Amsterdam Airport Schiphol noch Seceurop Nederland voor het gebeurde aansprakelijkheid kunnen aanvaarden. Mijn brief van 3 maart 1998 verzoekt het Claims Department van Amsterdam Airport Schiphol nogmaals om tot schadevergoeding over te gaan, nu met inachtneming van mijn beschrijving van het gebeurde. In een schriftelijke reactie op 15 april 1998 gaat het Claims Department van Amsterdam Airport Schiphol wederom niet in op de feiten en blijft volhouden geen aansprakelijkheid te kunnen aanvaarden. Uit de hiervoor beschreven correspondentie is mij in ieder geval gebleken dat de security-check een van overheidswege aan de Koninklijke Marechaussee District Luchtvaart opgelegde taak is en dat deze taak aan Seceurop Nederland is uitbesteed. Deze brief stuur ik dan ook gelijktijdig naar de Koninklijke Marechaussee District Luchtvaart en naar Seceurop Nederland. De toedracht van de diefstal mag blijken uit mijn twee brieven (van januari en 3 maart 1998; N.o.) aan het Claims Department van Amsterdam Airport Schiphol:(...) Graag zie ik de schade, 2 Edammer kazen ƒ14,95 per stuk en 1 fles Glennfiddich whisky van ongeveer ƒ 40,-, vergoed op giro (...), hetzij door Seceurop Nederland, hetzij door de Koninklijke Marechaussee District Luchtvaart. (...)"6. Bij brief van 29 juni 1998 reageerde de Kmar, mede namens Seceurop:
"(...) In uw uitvoerige brief van 3 mei 1998 schrijft u dat u op 12 december 1997 vanaf de C-pier op de luchthaven Schiphol naar Barcelona wilde reizen. Tijdens de security-check v r aanvang van uw vlucht, vlucht KL 357, bent u - zoals u schrijft - bestolen van een tas met Duty Free aankopen. De tas bevatte 2 Edammer kazen en een fles "Glennfiddich" whisky met een totale waarde van ongeveer ƒ 70,00. U heeft hier op 19 december 1997 aangifte van gedaan bij de Brigade Algemene Politiedienst van mijn District. Verder schrijft u dat u dit voorval in januari 1998 schriftelijk heeft gemeld aan "Amsterdam Airport Schiphol" ("A.A.S."). In een schriftelijke reactie hierop deelde A.A.S. aan u mede dat zij noch de firma Seceurop met betrekking tot dit voorval aansprakelijkheid konden aanvaarden. Vervolgens schrijft u dat u als reactie hierop op 3 maart 1998 wederom een brief aan A.A.S. heeft gezonden, waarin u nogmaals om schadevergoeding vraagt en waarin u enkele aanbevelingen doet over de wijze van uitvoering van een security-check. Het antwoord daarop werd door u op 15 april 1998 ontvangen. U schrijft dat A.A.S. in deze brief wederom niet in gaat op de feiten en de aansprakelijkheid blijft ontkennen. De inhoud van uw beide brieven aan A.A.S. zijn in uw brief aan mij verwerkt. Onder vermelding dat u deze brief ook heeft gezonden aan Seceurop vraagt u nu om vergoeding van de door u geleden schade van ongeveer ƒ 70,00. Uit de door een vertegenwoordiger van mijn District ingewonnen informatie bij Seceurop is gebleken dat deze beveiligingsorganisatie uw brief ook heeft ontvangen. Daarop is in overleg met Seceurop besloten dat de beantwoording van uw brief - zoals deze thans voor u ligt - zal geschieden onder mijn verantwoording. Op grond van de Nederlandse Luchtvaartwet worden beveiligingswerkzaamheden in het kader van de burgerluchtvaart op de luchthaven Schiphol uitgevoerd door personeel van de particuliere beveiligingsfirma "Seceurop Nederland Security Check b.v.". Deze werkzaamheden worden verricht onder verantwoordelijkheid van de Koninklijke marechaussee. De Koninklijke marechaussee op de luchthaven Schiphol is door de Nederlandse overheid belast met de algemene politietaak. Het gaat hier onder andere om controle van vertrekkende passagiers en hun handbagage. Het personeel voor het verrichten van deze diensten krijgt een uitgebreide training en scholing om passagiers en hun handbagage te controleren. De werkzaamheden (lees "procedure") worden uitgevoerd conform een door de Koninklijke marechaussee opgestelde werkinstructie. Op 19 december 1997 heeft u - zoals u ook in uw brief schrijft - van de vermissing van uw goederen aangifte van diefstal gedaan bij de Koninklijke marechaussee op de luchthaven Schiphol. Als bewijs daarvoor is aan u een exemplaar van het "Proces-verbaal van aangifte" aan u uitgereikt. In het Proces-verbaal, (...), verklaart u dat u uw bagage tijdelijk niet meer in het zicht had en dat u na de controle door de detectiepoort uw tas met Duty Free goederen niet meer aantrof. Met betrekking tot de "vermissing" van uw eerder genoemde Duty Free aankopen deel ik u mede dat normaal gesproken alle voorwerpen na de controle worden teruggegeven aan de eigenaar. Conform de eerder genoemde werkinstructie wordt de wachtruimte en de daarin aanwezige apparatuur na de controle van de passagiers onderzocht op eventueel achtergebleven voorwerpen. In het geval dat er tijdens zo'n controle voorwerpen worden aangetroffen die zijn achtergebleven omdat de passagier heeft verzuimd om deze mee te nemen of het beveiligingspersoneel niet in staat was om ze alsnog aan de rechtmatige eigenaar terug te geven, worden deze voorwerpen ter beschikking gesteld van de afdeling "Lost and Found" van Amsterdam Airport Schiphol. Helaas is gebleken dat uw tas met Duty Free goederen niet (meer) is aangetroffen. Zolang de daadwerkelijke "dader" niet kan worden achterhaald (hetgeen tot op heden niet is gelukt) is de juiste toedracht van het voorval gebaseerd op veronderstellingen. Ik ben echter van mening dat het ondanks alle voorzorgsmaatregelen volgens mij praktisch nagenoeg onmogelijk is om voor honderd procent uit te sluiten dat passagiers - bedoeld of onbedoeld - aan anderen toebehorende handbagage meenemen. Indien hier toch sprake is geweest van bewuste opzet, dan kan ik slechts onderschrijven, hetgeen ook door u in uw brief aan A.A.S. staat vermeld, dat hier sprake was van een zeer brutale zet. Op grond van het vorenstaande wijs ik uw verzoek tot schadevergoeding af. Voor wat betreft uw aanbevelingen deel ik u mede dat het beleid van de Koninklijke marechaussee en de beveiligingsorganisatie "Seceurop Nederland Check b.v." op de luchthaven Schiphol er op gericht is om de controles op een zodanige wijze uit te voeren dat zij voor de vliegtuigpassagiers het minst bezwarend is. De door u genoemde lokatie ("aan het begin van de C-pier") wordt aangeduid als het "High Tech Checkpoint" ("HTC") aan het begin van de B/C-pier. Deze lokatie valt qua technische uitrusting en inrichting onder de verantwoordelijkheid van "Amsterdam Airport Schiphol". Tijdens piekbelastingen is er op het HTC een maximale inzet van personeel van eerder genoemde beveiligingsfirma "Seceurop Nederland Security Check b.v.". De huidige opzet van het HTC is de uitkomst van een compromis tussen verschillende factoren, zoals het - vaak onvoorspelbare - meldingsgedrag van de passagiers, de verwerkingscapaciteit (technische uitrusting en inrichting) en het door Amsterdam Airport Schiphol gehanteerde toewijzingsbeleid van het aantal vluchten op de B/C-pier. De Koninklijke marechaussee noch de beveiligingsfirma kunnen hiervoor alleen aansprakelijk gesteld worden. Indien u onlangs nog de luchthaven Schiphol heeft bezocht dan is het u wellicht niet ontgaan dat aan n van uw voorstellen onlangs uitvoering is gegeven. Met ingang van 16 maart 1998 is namelijk het bewuste HTC-punt uitgebreid met een extra doorgang. Tot besluit moet ik u mededelen dat tot op heden de door u als gestolen opgegeven voorwerpen niet zijn teruggevonden (...)"7. Op 30 augustus 1998 deelde verzoeker de Kmar het volgende mee:"...Uit uw uitvoerig antwoord van 29 juni 1998 concludeer ik, dat u van mening bent dat controle van passagiers en hun handbagage op het "High Tech Checkpoint" optimaal georganiseerd is. Graag wil ik reageren op twee passages uit uw brief. Allereerst schrijft u: 'Ik ben echter van mening dat het ondanks alle voorzorgsmaatregelen volgens mij praktisch nagenoeg onmogelijk is om voor honderd procent uit te sluiten dat passagiers - bedoeld of onbedoeld - aan anderen toebehorende handbagage meenemen'. U verplicht mij om mijn bagage aan u af te geven. Daarmee is bovenstaande w probleem. Als u niet in staat bent om te garanderen dat ik mijn handbagage terugkrijg, dan zou u daar de consequenties van moeten aanvaarden, lees: de ontstane schade moeten vergoeden. Overigens zijn er volgens mij zo al twee mogelijkheden om het retourneren van handbagage aan de rechtmatige eigenaar te garanderen:1. Pas aan de controle van een volgende passagier en zijn of haar handbagage beginnen, als de vorige passagier zijn of haar bagage weer in ontvangst heeft genomen.2. Net als bij kassa's van supermarkten tussen de handbagage van passagiers de zogenaamde 'volgende klant a.u.b.'-bordjes leggen. Verder schrijft u:'...controles op een zodanige wijze uit te voeren dat zij voor de vliegtuigpassagiers het minst bezwarend is'. Het is u misschien ontgaan dat de betreffende controle van 12 december 1997 voor mij zeer bezwarend is geweest. Omdat u volgens mij ten onrechte geen aansprakelijkheid erkent voor het verloren gaan van mijn Duty-Free aankopen tijdens controle op het "High Tech Checkpoint" van Schiphol, zal ik een klacht indienen bij de Nationale ombudsman..."B. STANDPUNT VERZOEKERHet standpunt van verzoeker is kort samengevat weergegeven onder
