In deze zaak gaat het om een verschil van mening over een bekeuringssituatie. Verzoeker reed een weg in die was afgesloten voor verkeer. Hij stelt dat hij door de politieambtenaar die daar stond is gewenkt de weg in te rijden en dat hij vervolgens door hem is bekeurd. De politieambtenaar vertelt een ander verhaal, namelijk dat verzoeker de weg in reed en dat hij hem toen een stopteken heeft gegeven.
De Nationale ombudsman nam van beide personen een verklaring af, maar kon niet tot een oordeel komen. Beiden vertelden een geloofwaardig verhaal. Uit de manier waarop zij zich hebben uitgedrukt, valt niet anders af te leiden dan dat zij beiden ervan zijn overtuigd dat zij de waarheid spreken. Er waren geen getuigen die het verhaal van een van beide heren kan bevestigen, waardoor de Nationale ombudsman zich genoodzaakt zag zich te onthouden van een oordeel.
Een ander punt dat werd onderzocht was dat de korpsbeheerder de klacht in de interne klachtenprocedure ongegrond had verklaard, terwijl de lezingen van beide partijen tegenover elkaar stonden. De klachtencommissie had de korpsbeheerder geadviseerd de klacht ongegrond te verklaren en had daartoe een aantal punten opgesomd. Echter, een onderbouwing van de conclusie ontbrak. De korpsbeheerder had evenmin gemotiveerd aangegeven waarom hij van oordeel was dat het verhaal van verzoeker niet kon worden gevolgd en dat van de wel. Een motivering van een oordeel bestaat uit het weergeven van feiten, het noemen van de norm waaraan wordt getoetst, de analyse en de conclusie. Nu een afdoende onderbouwing van de conclusie ontbrak, was niet te achterhalen waarom de korpsbeheerder zich niet had onthouden van een oordeel, terwijl dit wel een reële mogelijkheid was. Door dit na te laten, had de korpsbeheerder gehandeld in strijd met het motiveringsvereiste.
