Pieter* heeft een passie. En die passie is zeezeilen. Van kinds af aan droomt hij van een zeilschip dat hij uiteindelijk na jaren lang ploeteren in 2002 weet te bemachtigen. Samen met zijn vrouw Cecile is hij nu in staat zijn plannen uit te voeren: leven en genieten van het zeilen. Na een goede voorbereiding komen ze terecht bij een geschikte jachtclub in Turkije. Daar kopen ze hun jacht, de Poseidon. Het jacht wordt zeer goed verzorgd en vaak verhuurd. Met de jachtclub hebben ze een goede relatie en met het personeel dat voor het jacht zorgt in het bijzonder. Tot 2007, dan slaat het noodlot toe
De Poseidon wordt verhuurd aan de verkeerde mensen, heel foute lieden blijkt achteraf. En het schip raakt zoek. Na een tijd komt er plotseling een bericht binnen dat de Poseidon gesignaleerd is in de Griekse wateren en vast ligt aan een drijvende steiger. De schrik is helemaal compleet als blijkt dat er 35 Somalische vluchtelingen op het jacht zitten samen met Russische en Oekraïense mensensmokkelaars.
De Griekse justitie neemt de boot uiteindelijk in beslag in het kader van het strafrechtelijke onderzoek. Pieter hoopt dat hij de Poseidon wel terugkrijgt als het onderzoek voorbij is. De boot is zwaar gehavend maar desondanks willen ze ‘hun droom’ terug. Maar in plaats daarvan volgt eindeloos juridisch getouwtrek zonder enig resultaat. Pieter en Cecile krijgen hun Poseidon niet terug, maar wel jarenlang ellende en verdriet.
Financieel loopt het ondertussen ook stroef omdat de hypotheekrente op het zeil jacht al die tijd gewoon doorloopt. Maar de financiële nekslag komt uiteindelijk als de Poseidon op een veiling verkocht wordt door de Griekse overheid zonder dat Pieter en Cecile van de opbrengst ook maar één eurocent ontvangen. En dat terwijl de Griekse rechter besliste dat zij volledig recht hebben op de opbrengst.
Pieter is ten einde raad en onderneemt een paar stappen. Hij schrijft een brief aan de Tweede Kamer en hij neemt contact op met de Griekse Ombudsman. Maar er komt nog steeds geen beweging in de zaak.
Dan roept Pieter mijn hulp in. Hij vertelt me zijn hele verhaal en zegt ondertussen zeer bezorgd te zijn over terugbetalingsmogelijkheden van de Griekse overheid vanwege de financiële crisis waarin het land verkeert. En deze bezorgdheid blijkt terecht. De Griekse instantie die het geld zou moeten overmaken blijkt geen rode cent meer in kas te hebben.
Ondertussen heb ik contact opgenomen met mijn Griekse collega om haar bijzondere aandacht te vragen voor de zaak. Het uiteindelijke resultaat is heel verheugend voor Pieter en Cecile want na ruim vijf jaar krijgen ze toch het geld waar ze recht op hebben op hun rekening.
* Gefingeerde naam
De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column
