Een klusjesman overtuigt verzoekster om een aantal werkzaamheden bij haar uit te voeren. Verzoekster is het er niet mee eens, maar durft geen nee te zeggen. Ze belt een paar keer met de politie, maar die komt niet. Uiteindelijk heeft verzoekster hoge bedragen aan de klusjesman betaald, terwijl er slecht werk is geleverd en het werk niet is afgemaakt. Verzoekster wil vervolgens aangifte doen bij de politie tegen de klusjesmannen. In eerste instantie weigert de politie om de aangifte op te nemen. Nadat uiteindelijk aangifte is gedaan, wordt deze door de politie geseponeerd. Verzoekster gaat dan in bezwaar bij de officier van justitie, die een strafrechtelijk onderzoek gelast. Dat levert helaas niets op: de klusjesmannen zijn nergens meer te vinden.
Verzoekster klaagt erover dat politieambtenaren van de politie eenheid Den Haag niet adequaat hebben gereageerd op haar verzoek om bijstand toen zij door Ierse klusjesmannen werd geïntimideerd.
Verzoekster heeft tot drie keer toe de politie gebeld en het is aannemelijk dat zij in die gesprekken heeft aangegeven dat zij zich geïntimideerd voelde. De politie heeft verzoekster er telkens op gewezen dat de politie geen taak heeft bij een civielrechtelijk geschil. De Nationale ombudsman oordeelt dat wanneer niet duidelijk is of er sprake is van een strafbare vorm van bedreiging, een dergelijke melding serieus moet worden genomen en niet zonder meer moet worden afgedaan als een civielrechtelijk conflict. Zo'n melding zou reden moeten zijn om politie naar de woning van de meldster te sturen om polshoogte te nemen en zo nodig de intimidatie te beëindigen. Het is niet juist dat de politie niet heeft doorgevraagd en evenmin actie heeft ondernomen.
Het vereiste van professionaliteit is geschonden.
