Een bedrijf met verschillende vestigingen over het hele land verspreid ziet zich gedwongen om te reorganiseren met als gevolg sluiting van een groot aantal vestigingen. Een paar maanden daarvoor was op de hoofdvestiging voor een aantal werknemers een ontslagvergunning verleend waarbij het betoog van het bedrijf door het UWV gevolgd werd dat er van afspiegeling per aparte bedrijfsvestiging moest worden uitgegaan. Aan het verweer van de werknemers dat van landelijke afspiegeling moest worden uitgegaan, ging het UWV voorbij.
Bij de nieuwe ontslagaanvragen voor werknemers ging het bedrijf er daarom logischerwijs van uit dat nu ook van afspiegeling per bedrijfsvestiging kon worden uitgegaan. De ontslagcommissie van het UWV was het hiermee mee eens, maar het UWV oordeelde opeens anders. Volgens het UWV was er sprake van samenvoeging van vestigingen omdat er regelmatig personeel werd uitgewisseld en de werkzaamheden van de te sluiten vestigingen voortgezet zouden worden door de meer centraal gelegen vestigingen die open bleven. In de eerdere ontslagzaak had het UWV het aspect uitwisseling van personeel fout beoordeeld en die fout kon volgens het UWV niet voortgezet worden.
Het bedrijf klaagde erover dat het UWV niet betrouwbaar had gehandeld en dat het UWV ten onrechte verantwoordelijkheid afwees voor de schade die de handelwijze van het UWV voor haar tot gevolg had gehad.
De Nationale ombudsman vond dat op het UWV een verzwaarde motiveringsplicht rust als het afwijkt van een eerder ingenomen standpunt, zeker als de gevolgen van het gewijzigd inzicht zulke ingrijpende gevolgen voor werkgever en werknemer hebben als hier het geval was. Aan die verzwaarde motiveringsplicht had het UWV volgens de Nationale ombudsman niet voldaan.
De Nationale ombudsman achtte de klacht gegrond wegens strijd met het redelijkheidsvereiste.
De Nationale ombudsman deed het UWV de aanbeveling om met verzoekster in overleg te treden over een redelijke vorm van genoegdoening.
