Verzoeker zou op 3 november 2010 om 1:00 uur een geheime afspraak hebben met een vrouw in de buurt van een paardenpension. Om de tijd te doden liep hij heen en weer op het terrein van het paardenpension totdat plotseling de politie kwam. De politie zette de politiehond in en sloeg verzoeker in zijn gezicht.
Naar het oordeel van de Nationale ombudsman schond de politie voor wat betreft de inzet van de politiehond niet het vereiste dat grondrechten worden gerespecteerd, in dit geval het recht op lichamelijke integriteit. Hoewel de inzet van een politiehond vanwege de mogelijk ernstige verwondingen, een zwaar geweldsmiddel is, mocht de hondengeleider de politiehond in dit geval inzetten. Er was sprake van een redelijk vermoeden dat verzoeker zich schuldig had gemaakt aan een (poging tot) inbraak. Zowel de motoragent als de hondengeleider renden eerst achter hem aan om hem te doen stoppen. Ook riepen zij beiden dat hij was aangehouden, dat hij moest blijven staan en dat anders geweld zou worden toegepast c.q. de hond zou worden ingezet. Verzoeker voldeed echter niet aan de vorderingen van de politie en bleef wegrennen. De hondengeleider, die verzoeker niet meer kon bijhouden, was vanwege het ontbreken van een ander passend en minder ingrijpend geweldsmiddel genoodzaakt de politiehond in te zetten en deze het bevel te geven de verdachte te "stellen". Door, ondanks de waarschuwingen, niet te voldoen aan de vorderingen te blijven staan en te blijven wegrennen, kwam het geheel voor rekening en risico van verzoeker dat de politiehond werd ingezet en dat hij daardoor, hoe ernstig en betreurenswaardig ook, verwondingen opliep.
De Nationale ombudsman kon, gezien de uiteenlopende lezingen en het ontbreken van getuigen, geen oordeel geven over het slaan in verzoekers gezicht. Hierbij merkte hij wel op dat, hoewel het slaan in het gezicht niet snel kon worden aangemerkt als een passende vorm van geweld, dit in deze zeer uitzonderlijke situatie gerechtvaardigd zou zijn, als werd uitgegaan van de lezing van de hondengeleider.
