Nadat verzoekster was staande gehouden wegens het niet dragen van een autogordel en het afslaan zonder richting aan te geven, ontstond er onenigheid tussen verzoeker en de twee politieambtenaren. De situatie escaleerde dusdanig dat verzoekster werd aangehouden wegens wederspannigheid, waarna ze geboeid werd overgebracht naar het politiebureau. Verzoekster klaagde erover dat politieambtenaren bij haar aanhouding buitenproportioneel geweld hadden gebruikt door haar hardhandig te boeien en over de motorkap te gooien. Uit onderzoek bleek dat de politie bevoegd was verzoekster aan te houden. Omdat de rechter verzoekster had vrijgesproken van wederspannigheid bij aanhouding, was de Nationale ombudsman verplicht er bij de beoordeling van uit te gaan dat verzoekster geen verzet had gepleegd bij de aanhouding. Hoewel tijdens het onderzoek wel vast was komen te staan dat verzoekster zich lastig had opgesteld, leverde dit volgens de Nationale ombudsman geen gevaar op voor de veiligheid of een reëel vluchtgevaar. Het geheel van de opeenvolgende gebeurtenissen overziende vond de Nationale ombudsman dat er sprake was geweest van een escalatie van het conflict waaraan ook de politieambtenaren debet waren, terwijl professioneel handelen een de-escalerende handelwijze vergde. Gelet daarop en in samenhang met de geringe ernst van het feit en verzoeksters relatief geringe postuur, oordeelde de Nationale ombudsman dat in redelijkheid niet overgegaan had kunnen worden tot het aanleggen van de handboeien. De politie heeft daarmee gehandeld in strijd met het recht op onaantastbaarheid van het menselijk lichaam.
Ten aanzien van de klacht over het uit verzoeksters handen trekken van de hondenriem constateerde de Nationale ombudsman dat de klacht feitelijke grondslag miste en omdat de lezingen van de betrokkenen uiteenliepen over het hardhandig uit de handen trekken van de autosleutels onthield de Nationale ombudsman zich op dat punt van een oordeel.
