Verzoekers (moeder en zoon) wonen in een gebied van de stad waar een aantal horecagelegenheden zijn gevestigd. Ze klaagden zeer regelmatig over geluidsoverlast bij de politie en de milieudienst, veroorzaakt door (bezoekers van) de horecagelegenheden. Verzoekers klaagden erover dat de politie niet had gereageerd op hun brieven van 9, 13 en 23 januari 2004.
De Nationale ombudsman merkte op dat verzoekers in enkele brieven vergelijkingen trokken tussen het handelen van de politie en de praktijken van de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Nationale ombudsman overwoog dat wanneer de toonzetting van een brief min of meer unaniem beledigend overkomt, een bestuursorgaan van de inhoudelijke beantwoording daarvan kan afzien, maar dit wel dient mee te delen aan de burger. Volgens de Nationale ombudsman had de politie terecht aangegeven deze brieven niet te zullen beantwoorden vanwege het beledigende karakter ervan.
De politie voerde in 2002 aan dat verdere klachten van verzoekers over geluidsoverlast niet meer in behandeling werden genomen vanwege het feit dat de politie nooit geluidsoverlast had geconstateerd. Volgens de Nationale ombudsman konden de door de politie aangevoerde redenen niet de beslissing om niet meer te antwoorden of anderszins te reageren op klachtbrieven van verzoekers dragen. De politie was in vijf jaar tijd slechts vijf maal ter plaatse gegaan en had daarbij geen geluidsoverlast geconstateerd. De politie had, ondanks een toezegging daartoe, de geluidsoverlast niet door middel van een objectieve geluidsmeting vastgelegd. Ook had de politie niet op een andere manier geprobeerd vast te stellen of er sprake was van geluidsoverlast. De Nationale ombudsman oordeelde dat de politie in strijd met het motiveringsvereiste had gehandeld, door niet te motiveren dat er nooit geluidsoverlast was geconstateerd.
De onderzochte gedraging was niet behoorlijk.
