Een man huurt een woning sinds 2009. Hij krijgt op dat adres de aanslag voor de gemeentelijke belastingen. Ieder jaar krijgt hij daarvoor kwijtschelding. Vanaf 2014 verandert dit. Vanaf dan krijgt de eigenaresse-verhuurster de aanslag gemeentelijke belastingen. Zij krijgt geen kwijtschelding. Zij betaalt de aanslag en rekent die betalingen door aan de man. De man betaalt. Na een paar jaar is hij het hiermee toch niet eens. Hij gaat dan naar de rechter. Die vindt dat de man niets hoefde te betalen aan de eigenaresse-verhuurster voor de gemeentelijke belastingen over 2018 en 2019.
De man dient daarna een klacht in bij de gemeente. Hij wil dat de gemeente alsnog de aanslagen gemeentelijke belastingen over 2014 t/m 2017 op zijn naam zet. Zodat hij kwijtschelding hiervoor kan vragen. Hij vraagt daarbij om de betaalde bedragen over 2014 t/m 2017 aan hem te betalen.
De gemeente stuurt zijn klacht door aan het samenwerkingsverband dat namens de gemeente de aanslagen gemeentelijke belastingen aan inwoners stuurt. Dat samenwerkingsverband vindt de klacht een vraag om een besluit en geen klacht. De man stuurt de ombudsman een klacht hierover.
De Nationale ombudsman vertelt de man dat de ombudsman geen rol heeft bij al betaalde aanslagen die op naam stonden van de eigenaresse-verhuurster. De ombudsman vindt dat de klacht is te zien als een verzoek om schadevergoeding. Het samenwerkingsverband is daarom gevraagd op dat verzoek te beslissen. Als dat niet op tijd gebeurt, kan de man naar de rechter. Voor de ombudsman is er nu geen rol daarbij.
