Een kunstenaar dient een idee in voor een kunstproject bij de gemeente. Ze heeft hierover contact met de cultuurcoach van de gemeente. Deze is enthousiast over het idee. Uit de contacten die volgen begrijpt de kunstenaar dat de gemeente haar de opdracht voor het kunstproject geeft. De gemeente ziet dit anders en schrijft een wedstrijd uit waaraan de kunstenaar kan meedoen. De kunstenaar is het daarmee niet eens. Ze vindt dat de opdracht voor haar is en wil een vergoeding van de gemeente.
De gemeente onderzoekt de zaak, spreekt met de betrokkenen en bekijkt de berichten tussen de kunstenaar en de cultuurcoach. De cultuurcoach verklaart dat ze geen toezeggingen heeft gedaan. De gemeente denkt dat het zo is gegaan zoals de cultuurcoach zegt. Ze ziet daarom geen aanleiding voor een vergoeding.
De Nationale ombudsman bekijkt de zaak en concludeert dat er geen verslagen zijn van de gesprekken tussen de kunstenaar en de cultuurcoach. Er kan daarom niet worden vastgesteld wat er precies is gebeurd. De Nationale ombudsman vindt daarom dat de gemeente geen oordeel had moeten geven over deze zaak. Door te benadrukken dat de gemeente afgaat op het verhaal van de cultuurcoach, lijkt de gemeente partij te kiezen. Door geen oordeel te geven, had de gemeente misschien kunnen voorkomen dat de kunstenaar het gevoel had dat haar verhaal opzij is geschoven. De ombudsman vraagt de gemeente hier in het vervolg aandacht voor te hebben.
