Een mevrouw ontving een uitkering van de gemeente Leiden. Ze werd uitgenodigd bij de gemeente voor een gesprek over of ze wel recht had op deze uitkering. Er was een vermoeden dat ze werkte naast haar uitkering en dat ze dit niet had gemeld bij de gemeente. Mevrouw voelde zich in het gesprek niet goed behandeld. Ze diende hierover een klacht in bij de gemeente en ging ook in bezwaar tegen de beëindiging van haar uitkering.
Mevrouw was het niet eens met het antwoord van de gemeente Leiden en diende een klacht in bij de Nationale ombudsman. In haar klacht haalde ze veel punten aan waarmee ze het niet eens was. Een aantal punten werden in bezwaar behandeld en bij een aantal punten kreeg ze van de gemeente gelijk. Mevrouw klaagde verder nog over de duur van het gesprek bij de gemeente. Ze had aangegeven niet lang te mogen staan of te zitten. Dat ze dit had aangegeven bleek niet uit het gespreksverslag. Maar mevrouw had dit verslag wel ondertekend. De ombudsman vond de klacht niet terecht, omdat hij uit moet gaan van het gespreksverslag.
Mevrouw wilde ook graag haar advocaat bij het gesprek hebben. Haar advocaat had een brief gestuurd naar de gemeente waarin gezegd werd dat als het nodig was mevrouw haar advocaat mee wilde nemen naar de afspraken met de gemeente. De gemeente gaf aan dat er altijd iemand mee mag naar een gesprek. Mevrouw had dit al een keer gedaan en wist dus dat dit mocht.
Verder voelde mevrouw zich onder druk gezet tijdens het gesprek en niet netjes behandeld. Als ombudsman is het niet mogelijk om een oordeel te geven over een gesprek waar hij niet bij is geweest. De verklaringen van mevrouw en de medewerker van de gemeente spreken elkaar tegen. Mevrouw gaf ook aan dat ze niet heeft kunnen reageren op haar klacht. Hierover is navraag gedaan bij de gemeente. Uit hun informatie bleek dat er wel met mevrouw over de klacht gesproken is. Door corona was dit telefonisch. Ook dit punt kwam niet overeen met de verklaring van de gemeente. Hierover kan de ombudsman dus geen oordeel geven.
