Een man moet alimentatie betalen aan zijn ex-partner. Als dat niet meer lukt, schakelt zij het LBIO in om de alimentatie voor haar te innen. Een paar maanden later vraagt de ex-partner het LBIO, de zaak even aan te houden. Zij en haar ex-man zijn met elkaar in gesprek, samen met een mediator. Misschien komen ze er toch nog uit.
Het lukt de ex-echtelieden inderdaad om goede afspraken te maken over de alimentatie. Ze spreken met elkaar af dat de man een lager bedrag per maand had kunnen betalen dan was vastgesteld en dat hij nu bij is met de betalingen. De ex-partner laat dat aan het LBIO weten en zegt dat het het dossier nu definitief mag sluiten. Dat wil het LBIO wel doen, maar het wil wel de opslagkosten ontvangen. Dat zijn de kosten die het LBIO op grond van de wet mag innen bij de alimentatieplichtige. Ook zijn er deurwaarderskosten gemaakt. Het LBIO int dat bedrag alsnog bij de man, maar daarmee is hij het niet eens. Hij vindt dat hij, achteraf bezien, eigenlijk helemaal geen achterstand had. Hij wil het geld terug van het LBIO. Hij dient een klacht in bij de Nationale ombudsman. Het LBIO besluit dan om de opslagkosten volledig terug te betalen. Maar de deurwaarderskosten niet.
De ombudsman komt tot het oordeel dat het LBIO de opslagkosten wettelijk gezien gewoon mocht innen. De man was immers gestopt met het betalen van alimentatie en daarom had zijn ex-partner het LBIO ingeschakeld. Dat had de inning ook terecht overgenomen. Het was fijn voor de man dat het LBIO had besloten om de opslagkosten, uit coulance, aan hem terug te betalen. De ombudsman oordeelde ook dat de deurwaarderskosten niet terugbetaald hoefden te worden. Die waren destijds terecht gemaakt en dat geld was niet naar het LBIO maar naar de deurwaarder gegaan.