Kiyan, Leila en hun zoontje Naim (niet de echte namen) vluchtten vorig jaar uit Iran naar Nederland. Ze zijn aangekomen in Ter Apel en daar geregistreerd. Nu wonen ze al maanden op een noodopvanglocatie. Ze wachten nog steeds op hun eerste gesprek met de Nederlandse immigratiedienst. Eigenlijk moet het gezin zo snel mogelijk naar een asielzoekerscentrum. Want deze locatie is helemaal niet geschikt voor een lang verblijf.
Slechte leefomstandigheden
Dat merken Kiyan, Leila en Naim iedere dag. Ze slapen met z'n drieën, evenals 125 andere mensen, in een soort sporthal. Hun eigen ruimte is heel klein en wordt afgescheiden met een paar dunne wandjes. Een dak is er niet. Ze slapen erg slecht, want als een van hun buren beweegt, schudden zij in hun bed. En als ergens in de hal een kind aan het huilen is, ligt iedereen wakker. Ze doen dus vaak geen oog dicht. Het eten is ook slecht geregeld. Leila en Kiyan zouden graag zelf willen koken, maar dat mag niet. Ze hebben het gevoel dat ze steeds meer de controle over hun eigen leven verliezen en eten steeds minder.
Hoe lang nog?
Voor een korte tijd is dit te overzien, denken Kiyan en Leila, maar ze zijn hier nu al maanden. Na al die tijd hebben ze nog steeds geen idee wanneer ze naar een normaal asielzoekerscentrum kunnen. Ze weten niet waar ze aan toe zijn en dat maakt het extra moeilijk. Ze willen het liefst zo snel mogelijk integreren. De taal leren, mensen ontmoeten en een vaste school voor hun zoon vinden.
Duizenden mensen
Helaas zijn Kiyan, Leila en Naim niet alleen. Er zijn duizenden volwassenen en kinderen die al bijna een jaar op noodopvanglocaties in Nederland verblijven. Ondertussen gebeurt er niks en kunnen mensen niets anders dan uitzichtloos wachten. Ze leven maanden op plekken die daar helemaal niet geschikt voor zijn. Op deze opvanglocaties leven mensen een mensonwaardig bestaan. Daar moet de overheid nú iets aan doen.
Rapport
Gelukkig kan dat ook. In ons rapport De crisis voorbij roepen de Kinderombudsman en ik de overheid op om direct aanpassingen te maken aan opvanglocaties. Bijvoorbeeld door bewoners zo snel mogelijk meer controle over hun dag en privacy te geven. Door duidelijk te zijn en goede informatie te geven. En door zo snel mogelijk te zorgen voor meer normale opvanglocaties, op de lange termijn. Zodat mensen die naar Nederland vluchten, hier ook als mensen kunnen leven.
De personen op de foto zijn niet de personen uit de tekst.
Deze column is ook verschenen in De Telegraaf van 1 juli 2023.
