Paul (niet de echte naam) woont al meer dan 30 jaar in een zorginstelling. Hij is van jongs af aan zwaar gehandicapt en heeft al jaren een elektrische rolstoel om naar buiten te kunnen. Deze wordt vergoed vanuit de Zorgverzekeringswet (Zvw) en om de paar jaar vervangen.
Op een dag kan hij zijn rolstoel niet meer zelf besturen. Hij krijgt er een die geduwd kan worden. Maar dat wordt voor het personeel, de familie en de vrijwilligers uiteindelijk ook te zwaar. Om toch van de buitenlucht te kunnen genieten, moet er voor Paul een elektrische rolstoel met duwondersteuning komen. Leo (niet de echte naam), zijn zwager, zoekt uit hoe dit geregeld kan worden.
Wat blijkt? Niemand wil de rolstoel vergoeden. De zorgverzekeraar deelt mee niet meer vanuit de Zorgverzekeringswet te betalen. Volgens de zorginstelling is dit ook vanuit de Wet langdurige zorg (Wlz) niet mogelijk. En de afdeling Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning) van de gemeente laat weer weten dat de stoel toch echt via de Wlz moet worden vergoed. De zorginstelling moet een aanvraag doen bij het zorgkantoor. Heel verwarrend en frustrerend allemaal. Leo voelt zich van het kastje naar de muur gestuurd en besluit de rolstoel dan maar zelf te betalen. Hij vindt het belangrijk dat zijn zwager naar buiten kan.
Maar het zit Leo niet lekker. Zijn er niet toch mogelijkheden voor een vergoeding? Het gaat tenslotte om bijna 10.000 euro! Hij neemt contact met ons op. Onze medewerker Ellen verdiept zich in het verhaal.
Omdat het voor niemand duidelijk is of de rolstoel voor vergoeding in aanmerking komt en door wie dan, besluit zij om eerst eens uitleg te vragen aan het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS), eindverantwoordelijke voor het zorgsysteem. Welke instantie in dit systeem is nu eigenlijk verantwoordelijk voor een gehele of gedeeltelijke vergoeding?
Het ministerie bestudeert de zaak en laat ons weten dat vergoeding van de elektrische rolstoel onder de Wlz valt en wordt betaald uit een apart potje. Daarvoor moet de zorginstelling inderdaad een aanvraag doen bij het zorgkantoor. De communicatie tussen Leo en de zorginstelling lijkt niet goed te zijn gegaan, maar het wordt nu alsnog geregeld.
Leo is erg blij dat na 15 maanden de rolstoel alsnog wordt vergoed. En dat geldt ook voor ons. Maar ik blijf er bij het ministerie op wijzen dat het systeem eenvoudiger moet. Ik schreef dat eerder al in mijn rapport Zorgen voor burgers, mensen die hulp nodig hebben, zoals Paul, mogen niet tussen wal en schip komen te vallen door alle 'hokjes' en 'potjes' van de verschillende zorgwetten!
De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column
