Mevrouw Yuan* woont alleen. Ze zit in een rolstoel en is daar erg afhankelijk van. Als er iets mis is met haar rolstoel, dan kan zij letterlijk geen kant op. En helaas is dat nu de situatie…
Zo'n vijf jaar gelden merkt mevrouw Yuan dat het lichamelijk minder met haar gaat. Een paar aanpassingen aan haar rolstoel zijn nodig. Dan kan zij zich weer redden. Haar schoondochter Brenda* vraagt om de aanpassingen bij de gemeente en bij de zorgaanbieder die voor de gemeente de rolstoelen levert. Het lijkt zo recht toe recht aan. Maar alles verloopt bijzonder moeizaam. De tijd verstrijkt en de aanpassingen blijven uit. Hierover klaagt Brenda bij de gemeente. Maar zonder resultaat.
Daarop besluit Brenda naar ons te stappen. Ze vertelt onze medewerker Liselotte over de situatie van mevrouw Yuan. En hoe zij en mevrouw Yuan die situatie al lange tijd proberen te veranderen. Liselotte besluit de gemeente gelijk om opheldering te vragen. Enige tijd later krijgt ze die. De gemeente heeft inmiddels schoondochter Brenda gesproken. Ze hebben haar laten weten dat de aanpassingen aan de rolstoel van mevrouw Yuan er nu echt aankomen. Ook hebben ze Brenda uitgelegd dat ze klachten niet aan de gemeente moet sturen, maar aan de zorgaanbieder. Dit wist Brenda niet. Ze zal dit alles ook doorgeven aan mevrouw Yuan. Eind goed, al goed? Nee.
Enige tijd later belt Liselotte mevrouw Yuan. Ze wil weten hoe het staat met de aanpassingen aan haar rolstoel. En wat blijkt? Er is nog niets gedaan. Mevrouw Yuan tast nog altijd in het duister over de aanpassingen aan haar rolstoel. Wanneer de aanpassingen gaan gebeuren? Ze heeft geen idee. En nog altijd kan ze tot haar verdriet geen kant op.
Medewerker Liselotte trekt ferm aan de bel bij de gemeente. Ze laat hen weten dat alle grenzen van redelijkheid nu wel overschreden zijn in deze zaak. De gemeente moet nu heel snel in actie komen. En niet in de vorm van een gesprek. Mevrouw Yuan moet die aangepaste rolstoel krijgen. Ook wijst Liselotte de gemeente op het doorverwijzen naar het zorgloket bij klachten. Blijkbaar is het voor mensen onduidelijk waar ze moeten zijn. Die onduidelijkheid is de verantwoordelijkheid van de gemeente. Daar moeten ze wat aan doen.
Eind goed, al goed? Ja! Mevrouw Yuans rolstoel is heel snel aangepast. Ze is nu in beeld bij de gemeente. En de gemeente bekijkt hoe ze mensen beter kan informeren over waar te klagen. Mooi. En bovenal heel fijn dat mevrouw Yuan weer mobiel is.
*Gefingeerde namen
