De man van Marja van Gilzen (niet de echte naam) heeft dementie. Hij gaat vier dagen naar een zorgboerderij. Dat gaat prima. Toch is het zorgen voor haar man best zwaar, en raakt ze soms erg vermoeid. De mensen van de zorgboerderij en de casemanager dementie adviseren haar om er een paar dagen tussenuit te gaan. De zorgverzekeraar vergoedt de kosten voor deze "zorgpauze", ook wel respijtzorg genoemd.
Marja vindt het heel moeilijk om haar man alleen te laten. Ze regelt een zorginstantie die haar man thuis verzorgt. De midweek bij haar zus in Zandvoort doet haar erg goed. Marja is ook heel opgelucht dat er goed voor haar man is gezorgd.
Maar dan laat haar zorgverzekeraar weten dat respijtzorg niet meer via de zorgverzekering vergoed wordt. Het valt nu onder de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). En daarvoor moet zij bij de gemeente zijn. Die lijkt het bedrag gelukkig wel te willen betalen, maar zegt later dat het toch onder de Wet langdurige zorg (Wlz) valt. Marja mag zich melden bij het zorgkantoor. Om daar vervolgens weer teruggestuurd te worden naar de gemeente…en weer naar het zorgkantoor. De rust door het midweekje bij haar zus is zo wel heel snel weer verdwenen!
Als klap op de vuurpijl blijkt de zorginstantie die tijdens het midweekje voor haar man zorgde, geen contract te hebben met het zorgkantoor. Zij leveren alleen Wmo-zorg. En dat kan bij het zorgkantoor niet worden gedeclareerd!
Gelukkig krijgt Marja hulp van een casemanager dementie. Want anders zou ze naast de zorg voor haar man, ook nog helemaal alleen haar weg tussen alle loketten en regels moeten vinden. Een onmogelijke opgave.
Ik vroeg VWS om een snelle oplossing voor Marja. Afgelopen woensdag kwam mijn rapport Borg de zorg uit. Diezelfde dag kreeg ik bericht dat de organisatie van de casemanager het bedrag gaat voorschieten. Achter de schermen gaan ze verder uitzoeken wie het moet betalen. Hopelijk krijgt Marja nu echt snel de vergoeding waar ze recht op heeft!
Ieder uur komen er vijf mensen met dementie bij in ons land. In mijn rapport laat ik zien dat deze mensen en hun mantelzorgers tegen onredelijke drempels oplopen. Terwijl dementie al meer dan genoeg zorgen en verdriet met zich meebrengt. De overheid blijkt maar niet in staat om boven hokjes en potjes uit te stijgen. Dementie houdt zich niet aan systemen, maar de overheid wel! Als je als overheid graag wilt dat mensen met dementie op verantwoorde wijze langer thuis kunnen blijven wonen, dan moet je borg staan voor de zorg en ondersteuning die daarbij nodig zijn.
De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column
Deze column is eerder geplaatst in de Telegraaf van zaterdag 24 november jl.
