De bel gaat bij Jan de Groot* en als hij de deur van zijn appartement opent, ziet hij twee politieagenten op zijn stoep staan. Deze agenten zijn door de buren gewaarschuwd en vragen of zij binnen mogen komen om poolshoogte te nemen. Jan weigert dit omdat er niets aan de hand is. De politieagenten vertrouwen de zaak niet want ze zien een huilende vrouw en gaan tóch naar binnen.
Jan heeft die dag ruzie gehad met zijn vriendin en kan zich wel voorstellen dat buren de politie hebben gebeld. Meer dan met de deuren gooien en schreeuwen naar elkaar is er niet gebeurd. Toen de politie arriveerde, was de ruzie ook al voorbij. Hij heeft dit de agenten ook gemeld. Toch zijn de agenten de woning binnengegaan zonder zijn toestemming of een machtiging tot binnentreding. Volgens Jan hadden de agenten aan zijn houding en gedrag en die van zijn vriendin kunnen zien dat alles goed was. Hij vindt dan ook dat de politie te ver is gegaan. De agenten hebben afzonderlijk met Jan en zijn vriendin gesproken om een beeld te krijgen van de situatie. Omdat geen van beiden een verklaring wilde afleggen en er geen sporen van geweld werden aangetroffen, besloten de agenten om weer weg te gaan.
Jan vindt dat hem onrecht is aangedaan en via zijn advocaat dient hij een klacht in bij de politie Den Haag. De politie verklaart zijn klacht ongegrond omdat zij een goede risicotaxatie moeten kunnen maken bij een melding van huiselijk geweld. Binnentreding van de woning was nodig voor de veiligheid van personen.
Jan voelt zich niet serieus genomen door de politie en schakelt mij in. Als ik Jan zijn verhaal hoor en mij verder verdiep in de feiten, kom ik tot de conclusie dat hier geen sprake was van een noodsituatie. Daarom mocht de politie niet zonder machtiging het huis van Jan binnen treden. Het huisrecht van Jan is in dit geval onvoldoende gerespecteerd. De politie heeft een belangrijke taak bij de melding van huiselijk geweld maar is daarbij wel aan regels gebonden.
* Gefingeerde naam
De personen op de foto zijn niet de personen uit deze column
