Anke* is blij dat de verbouwing van haar monumentale villa in de gemeente Laren achter de rug is. Nu de afronding van de oprit nog, die ze mooi laat doorlopen tot aan de straat, half verhard, met schelpen. Maar als de gemeente ziet dat er aan de oprit gewerkt wordt, krijgt Anke te horen dat ze er geen vergunning voor heeft. Dat klopt, en Anke maakt de verandering van de oprit ongedaan.
Kort daarna krijgt Anke een e-mail van de gemeente: ze wordt gesommeerd op last van een dwangsom de overtreding ongedaan te maken. Want de oprit behoort tot een gebied van cultuurhistorische waarde. Oké, ze begrijpt dat ze de oprit daarom niet naar eigen wens kan aanpassen, ze kan daarmee leven. Toch zit het Anke niet lekker. Wat een toonzetting in de brief…En waarom krijgt ze de e-mail, ze heeft de oprit toch hersteld? Zij als enige, terwijl veel buurtbewoners ook hun oprit hebben aangesloten op de straat. Dat laat ze de gemeente zien, ze stuurt er foto's van. Waarom heeft de gemeente alleen bij haar gehandhaafd?
De gemeente reageert dat ze niet alleen op basis van foto's kan vaststellen waar sprake is van de aangepaste opritten. En als de gemeente geen adressen aangeleverd krijgt, is het onbegonnen werk om in het Kadaster te achterhalen of de opritten wel of niet op gemeentegrond liggen. Nog los daarvan: Anke had met het ongedaan maken van haar oprit in feite erkend dat de gemeente gelijk had. Als ze de oprit in stand had gehouden en een vergunning had aangevraagd, had ze een handhavingsbesluit kunnen uitlokken waartegen ze bewaar had kunnen maken. Achteraf een klachtenprocedure starten was niet de juiste weg, vond de gemeente. Ook had Anke bij het uitblijven van handhaving bij de andere opritten een beschikking kunnen uitlokken om zo te proberen haar gelijk te halen.
Anke is boos: de situatie is onnodig uit de hand gelopen. Want ze was eigenlijk al opgelost op het moment dat ze na het eerste contact met de gemeente de verbouwde oprit ongedaan had gemaakt. En toen kreeg ze die stuitende mail… Ze vindt dat de gemeente zich erg formeel opstelt en ook niet voldoende ingaat op haar klacht over de manier van handhaven. Daardoor voelt ze zich niet serieus genomen en slachtoffer van een willekeurige en ongelijke behandeling. Ze meldt dit bij de Nationale ombudsman.
Voor Anke en de gemeente was er volgens de ombudsman alle gelegenheid geweest om een persoonlijk gesprek te voeren. Daarin had de gemeente de precieze aanleiding of achtergrond van Ankes klacht kunnen achterhalen en had deze zaak op informele wijze kunnen worden opgelost. Een gemiste kans…
* Gefingeerde naam
De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column
