Marion* woont en werkt in Utrecht en ze legt daarom elke dag dezelfde route af. Tot haar verrassing krijgt ze een bon voor te hard rijden in Groningen. Dat ligt behoorlijk uit de route en ze denkt meteen: ohh, dat is een foutje van de politie. Ik bel wel even en dan wordt het rechtgezet. Maar wat blijkt? Het wordt helemaal niet rechtgezet.
Marion begint met een telefoontje naar het Centraal Justitieel Incasso Bureau in Leeuwarden. Ze belt en doet haar verhaal. De mevrouw van het CJIB vertelt haar dat bellen geen zin heeft en dat ze een brief moet schrijven, een schriftelijk beroep, zoals ze dat noemen. Marion begint met het schrijven en spreekt zichzelf moed in: ‘het komt allemaal goed want ik ben niet in Groningen geweest, laat staan mijn auto’.
Na een tijdje krijgt ze bericht van de officier van justitie: de apparatuur die gebruikt is voor de controle is recent weer geijkt en daarmee staat vast dat met haar voertuig te hard is gereden. ‘Pardon’, denkt Marion. Daar gaat het hier helemaal niet om! Het is mijn auto niet! Zelfs haar werkgever wordt erbij gehaald en die verklaart dat Marion met haar auto die dag in Utrecht aanwezig was. Maar het mag niet baten.
En wat nu? Omdat ze in eerste instantie dacht het probleem snel te kunnen oplossen, heeft ze niet eerder de flitsfoto opgevraagd. Nu moet ze wel, want de foto blijkt het enige geldige bewijs. Ze belt naar de politie en vraagt om de foto. Een daar begint het verhaal van de paarse krokodil. U weet wel, de commercial waar moeder een kind voor de balie staan en moeder vraagt: heeft u misschien een paarse krokodil gevonden? En ineens begint haar kind te roepen en te zwaaien: ‘Mam, daar staat mijn krokodil, daar staat mijn krokodil'. De man achter de balie reageert zonder blikken of blozen: ‘Bewijst u maar dat dat uw krokodil is', en laat moeder en kind verbouwereerd achter.
En zo vergaat het ook Marion. De letterlijke woorden van de agent: ‘Nee, die foto krijgt u niet omdat het niet uw kenteken is op de foto’. Marion: ‘Maar dat is juist wat ik moet bewijzen, dat het niet mijn auto is op de foto. Agent: 'Ja, er is inderdaad een typefout gemaakt, maar juist daarom mag ik de foto niet geven want het is uw auto niet’. Marion: ‘Maar dat is juist wat ik moet bewijzen’. En daarmee is de cirkel rond.
Marion weet het niet meer en schakelt mij in. Ik neem gelijk contact op met de Centrale Verwerking Openbaar Ministerie, die de beroepschriften tegen verkeersboetes verwerkt. Gelukkig krijg ik snel antwoord. Er is inderdaad sprake van een uitleesfout van het kenteken en daarom wordt de zaak vernietigd. Ik heb Marion meteen gebeld en zij is blij met deze uitkomst. En ik blijf op jacht naar paarse krokodillen. Bent u er ook een tegengekomen?
*Gefingeerde naam
