De ouders van een vroeggeboren drieling heeft grote zorgen om één van de drie: Jelmer. Jelmer heeft darmproblemen en hij moet vanuit Zwolle naar Groningen om in het Universitair Medisch Centrum geopereerd te worden. Na de operatie zien ze dat Jelmer zo nu en dan verkrampt, maar de verpleging reageert te weinig op hun signaal. Tot hun grote schrik blijkt iets mis te zijn gegaan: Jelmer heeft een ernstige hersenbeschadiging opgelopen. Hij is daardoor zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapt
De ouders van Jelmer vragen de artsen van het Universitair Medisch Centrum in Groningen, hoe deze beschadiging kon ontstaan. Wat is er tijdens de operatie gebeurd? Zijn er medische fouten gemaakt? Waarom zijn hun signalen over de verkramping van Jelmer genegeerd? De artsen geven onvoldoende opheldering.
Het ziekenhuis meldt het incident met Jelmer bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ). Pas drie jaar later heeft de Inspectie een kritisch rapport klaar. Maar tot de stomme verbazing van de ouders trekt de IGZ dit rapport in na een boze brief van de advocaat van de betrokken arts en van het ziekenhuis. Nieuwe inspecteurs komen met een nieuw rapport, met minder vergaande conclusies. Dit snappen de ouders niet.
Daarom vragen zij of ík alle feiten boven water kan krijgen zodat ze weten waar ze aan toe zijn. Ik start een onderzoek en vraag om alle stukken. Ik krijg veel, maar niet alles. Het ziekenhuis wil mij niet zijn intern onderzoek geven. Dat is zo ongeveer het enige rapport waaruit de juiste toedracht blijkt. Via de betrokken arts krijg ik het rapport uiteindelijk wel.
Het is belangrijk dat ziekenhuizen en artsen open en voorspelbaar handelen zodat patiënten weten waarom bepaalde medische handelingen zijn verricht. Dat vergt een open houding. Het ziekenhuis moet het vertrouwen van de patiënt centraal stellen. Het ziekenhuis beschikt over alle informatie en heeft met veel medische en juridische kennis een grote voorsprong op de patiënt.
Het UMCG heeft op geen enkele manier verantwoord of er misschien medische fouten zijn gemaakt. Het lijkt er zelfs op dat het ziekenhuis voor de ouders van Jelmer een mistgordijn heeft opgetrokken om de werkelijke oorzaak van de hersenbeschadiging te verhullen.
Ik vind dit ernstig onbehoorlijk. De behandeling in het UMCG heeft dramatische gevolgen voor Jelmer én voor zijn ouders. Het ziekenhuis moet om te beginnen de ouders excuses aanbieden en met alle informatie over de brug komen. En ik heb de minister en de Tweede Kamer gevraagd ervoor te zorgen dat ziekenhuizen en artsen veel beter informatie geven aan patiënten, zeker als het mis is gegaan.
