De Amerikaanse Mitch* komt naar Nederland om vrienden te bezoeken en huurt voor een paar maanden een huis in onze hoofdstad. Eén van de sloten in het huis is stuk en daarom zal er die ochtend een slotenmaker komen om het te repareren. Als de bel gaat en Mitch open doet, staat er echter niet iemand met verstand van sloten op de stoep.
Wel staan er twee onbekende mannen. Eén van hen legitimeert zich als medewerker van de Belastingdienst/Amsterdam. Mitch vraagt aan zijn onverwachte bezoekers wat ze komen doen. De mannen horen dat Mitch Engels spreekt en proberen hem duidelijk te maken dat ze een huisbezoek willen afleggen. Mitch begrijpt niet waarom en wil de mannen daarom niet binnen laten. Daarop stellen ze hem een aantal vragen over zijn huurcontract, wie er nog meer in het huis wonen en hoeveel huur hij betaalt. Door al die vragen is Mitch zo langzamerhand bang dat hij van iets strafbaars wordt verdacht. Misschien is het huis wel illegaal aan hem verhuurd en wordt hij eruit gezet.
Hij geeft hen daarom het nummer van zijn Nederlandse contactpersoon. De mannen bellen ter plekke met hem en leggen uit dat ze van de Belastingdienst zijn. Voor een project met de gemeente Amsterdam gaan ze langs huizen om te controleren of daar de mensen wonen die er volgens de Gemeentelijke Basisadministratie (GBA) zouden moeten wonen. Doel van dit project is het opsporen van ondermeer fraude met huurcontracten en belastingfraude. Mitch' contactpersoon legt uit dat de eigenaresse van het huis met vakantie is en dat Mitch het tijdelijk huurt. De situatie is voor de medewerkers van de Belastingdienst duidelijk. Ze drukken Mitch op het hart dat hij niets strafbaars heeft gedaan en vertrekken.
Maar het bezoek heeft Mitch erg overrompeld en hij voelt zich geïntimideerd door het optreden van de mannen en al hun vragen. Hij klaagt over het bezoek bij de Belastingdienst. De Belastingdienst vindt het heel vervelend dat het huisbezoek door de twee medewerkers zo'n impact op Mitch heeft gehad. En spreekt hen hierop aan, zodat het in de toekomst voorkomen kan worden.
Maar Mitch blijft zich afvragen of de Belastingdienst hem überhaupt wel zo had mogen bezoeken en al die vragen stellen. Hij vindt dat de Belastingdienst buiten zijn boekje is gegaan en klaagt hierover bij mij. En terecht blijkt. De Belastingdienst is inderdaad te ver gegaan. Medewerkers van de Belastingdienst zijn niet bevoegd om op grond van de Wet GBA gegevens in te winnen bij mensen. Bovendien kan ik me goed voorstellen dat het huisbezoek Mitch overrompelde. Het was niet juist dat de Belastingdienstmedewerkers maar bleven doorvragen over het huurcontract. Ze gingen daarmee verder dan waarvoor ze langskwamen.
Er is op zich niets mis met het aanpakken van fraude. Maar het moet wel duidelijk zijn waar de grenzen liggen.
* Om privacyredenen is de naam veranderd
