Op zondagmorgen werd omstreeks 3:20 uur door een omwonende aan de politie gemeld dat hij inbraak- of verbrekingsgeluiden had gehoord die uit de richting van een voetbalvereniging kwamen. De regionale meldkamer gaf vervolgens aan een opvallende surveillance-eenheid en een diensthondengeleider (V.) de opdracht om naar het sportcomplex van de voetbalvereniging te gaan. V. zag bij het voetbalveld in het gras sporen die richting de bosjes gingen. Uit de bosjes hoorde hij een hoop geritsel van takken maar hij kon geen verdachte zien. Via de portofoon hoorde V. dat er in de auto inbrekerswerktuigen waren aangetroffen. Vervolgens ging V. zoeken met zijn diensthond aan de lijn. Tijdens het zoeken zag V. zich op een gegeven moment genoodzaakt om over een hek te klimmen. Hij maakte de lijn waaraan zijn hond vast zat los zodat zijn hond onder het hek door kon kruipen. Terwijl V. over het hek klom, hoorde hij van achter de elektriciteitskast een hoop gegil komen. Achter de elektriciteitskast trof V. zijn diensthond aan die in de linker onderarm van verzoeker beet.
Verzoeker klaagde erover dat een politiehondengeleider disproportioneel had gehandeld door zijn diensthond niet onder direct en voortdurend toezicht te houden als gevolg waarvan verzoeker door de diensthond was gebeten.
De Nationale ombudsman was van oordeel dat politieambtenaar V. zijn diensthond tijdens het beklimmen van het hekwerk niet onder ‘direct en voortdurend' toezicht had omdat zijn hond op dat moment zelfstandig verder ging met zoeken terwijl de aandacht van V. niet primair op zijn hond gericht kon zijn. Hierdoor had politieambtenaar V. gehandeld in strijd met het vereiste van professionaliteit.
