Verzoeker wil in Nederland asiel vragen. Omdat hij eerder in België een asielaanvraag heeft ingediend, dient de IND bij de Belgische autoriteiten een terugname verzoek in (Dublinclaim). Bij acceptatie daarvan wordt België dan geacht de asielaanvraag verder te behandelen. België stemt eerst in maar trekt de toestemming later alsnog in.
Verzoeker klaagt erover dat de IND dat terugname verzoek heeft ingediend terwijl er, gelet op zijn verklaringen over de terugkeer vanuit België naar zijn land van herkomst, redenen waren om daarover eerst door te vragen.
Er is nagelaten om bij het indienen van de Dublinclaim alle informatie die al wel voorhanden was ten tijde van de aanmelding, te verzamelen en mee te sturen. Verder is ook nadien verzuimd verzoekers verklaring over zijn terugkeer vanuit België naar zijn land van herkomst aan de Belgische autoriteiten te melden. De IND heeft dit ook onderkend en de klacht hierover gegrond verklaard. Een verklaring voor deze omissie heeft de IND niet kunnen geven. De verantwoordelijkheidsbepaling voor het behandelen van het asielverzoek ligt bij de Belgische autoriteiten, maar het zou wellicht al duidelijk zijn geworden dat het onverwijld indienen van een Dublinclaim niet zo één twee drie voor de hand lag, indien de IND eerst een gesprek met hem zou hebben gevoerd over de terugkeer vanuit België naar zijn land van herkomst en daarbij aandacht had geschonken aan de documenten die hij wilde overleggen. Ook tijdens de asielprocedure kan nog aanvullende informatie worden overgelegd waaruit kan blijken dat een claim onterecht is geweest. In verzoekers geval heeft de IND in een later stadium op basis van het gehoor inzake de Dublinclaim nog nadere informatie naar de Belgische autoriteiten gestuurd. Het is echter verzoekers eigen brief met bijlagen geweest op grond waarvan de Belgische autoriteiten uiteindelijk het claimakkoord hebben herzien: hun was gebleken dat verzoeker inderdaad met behulp van de Belgische overheid vrijwillig naar zijn land was teruggekeerd.
Dat het op grond van destijds geldende Europese verordening nog niet was vereist dat eerst een gesprek met de betrokkene werd gevoerd en de verantwoordelijkheidsbepaling geheel bij de aangezochte lidstaat werd gelegd, doet er niet aan af dat vanuit behoorlijkheidsperspectief zo'n gesprek in verzoekers geval zeker op zijn plaats zou zijn geweest.
Behoorlijkheidsvereiste: Het vereiste van een goede voorbereiding
