Twee verzoekers vroegen het UWV een geluidsopname te mogen maken van een spreekuurcontact bij een verzekeringsarts. Dit werd (bij verzoeker 1 pas in tweede instantie) door het UWV geweigerd. Later werden verzoekers er door het UWV op gewezen dat het algemeen UWV- beleid was het maken van geluidsopnamen van een spreekuurcontact te weigeren. Op welke regels het UWV-beleid was gebaseerd en waarom dit beleid kennelijk niet was geïmplementeerd en gecommuniceerd, werd echter niet of onvoldoende duidelijk. De Nationale ombudsman besloot bij aanvang van het onderzoek een hoorzitting te houden. Het UWV liet de Nationale ombudsman hierop weten dat het bestaande beleid nogmaals tegen het licht was gehouden en legde het beleidsstuk van 3 augustus 2011 aan hem over. Dit beleidsstuk is, zoals het UWV liet weten, een handhaving van een eerder genomen besluit uit 2008 en komt erop neer dat geen toestemming wordt gegeven om beeld- of geluidsopnamen te maken tijdens het spreekuur van de verzekeringsarts. De Nationale ombudsman stelde een onderzoek uit eigen beweging in naar het beleid van het UWV. Hij oordeelde dat het UWV in strijd handelde met het vereiste van transparantie door een cliënt die daar uitdrukkelijk om verzoekt, zonder meer te verbieden geluidsopnamen te maken van een spreekuurcontact met de verzekeringsarts. Dit geldt eveneens voor het niet toestaan van een telefonische conferentieschakeling. De Nationale ombudsman ziet aanleiding om aan dit rapport een aanbeveling te verbinden. Ook oordeelde de Nationale ombudsman dat de wijze waarop het UWV de verzoeken om geluidsopnamen te mogen maken had afgehandeld, niet behoorlijk was geweest.
Met aanbeveling
