Een vrouw ontvangt huishoudelijke hulp vanuit de Wmo. Omdat de vrouw mogelijk overgaat naar de Wlz besluit de gemeente om de indicatieduur van de Wmo-beschikking in te korten. In het onderzoeksverslag schrijft de gemeente ook dat de vrouw haar verhuizing naar een kleinere woning destijds niet goed heeft doorgegeven. En dat in de Wmo staat dat zij de inlichtingenplicht heeft om dit soort wijzigingen door te geven aan de gemeente.
De vrouw en haar gemachtigde vinden dat de gemeente hen ten onrechte neerzet als fraudeur. Zij hebben de verhuizing doorgegeven via een BRP-melding. Zij dienen een bezwaar in tegen het inkorten van de indicatieduur. En een aparte klacht over de passage over de inlichtingenplicht in het verslag.
Als reactie op de klacht schrijft de gemeente dat zij geen behandelplicht heeft omdat er ook een bezwaar loopt. Dit kan de ombudsman niet volgen, de gemeente beroept zich hier onterecht op artikel 9:8 lid 1 onderdeel c van de Awb. Om te voorkomen dat klachtbehandeling een (eventuele) procedure bij de rechter doorkruist, had de gemeente kunnen kiezen voor een gecombineerde behandeling van klaagschrift en bezwaarschrift.
Tijdens de bezwaarprocedure is de gemeente overigens wel ingegaan op de klacht over de inlichtingenplicht. Alleen een oordeel ontbreekt.
De ombudsman ziet dat de gemeente alleen feitelijk constateert dat niet aan de inlichtingenplicht is voldaan. De gemeente beschuldigt de vrouw niet van fraude of opzet. Ook heeft de constatering geen (juridische) gevolgen voor haar.
De gemeente schrijft daarnaast dat zij zelf alerter had kunnen reageren op een signaal uit de BRP. Maar legt ook uit waarom een BRP-melding niet voldoende is om te voldoen aan de inlichtingenplicht. Deze uitleg kan de ombudsman volgen.
De ombudsman vindt het niet onredelijk dat de gemeente in het onderzoeksverslag schreef over de inlichtingenplicht. Hij vindt de klacht van de vrouw ongegrond. Wel brengt de ombudsman het onterechte standpunt over de behandelplicht bij de gemeente onder de aandacht.
