Antoon (niet de echte naam) is 54 jaar en ontvangt sinds 2012 een bijstandsuitkering. Hij heeft altijd gewerkt. Maar toen het in de crisistijd in 2010 slecht ging met het bedrijf waar hij 25 jaar werkte, is hij daar ontslagen. Hij kreeg toen een WW-uitkering, en ging op zoek naar nieuw werk. Maar hij kon geen baan meer vinden. Zo stroomde hij van de WW de bijstand in.
Met rugklachten op bed
In het begin had Antoon een jobcoach. Die zocht samen met hem naar werk. Maar het werk dat de coach voor Antoon vond, was allemaal fysiek zwaar. Omdat Antoon rugproblemen had, kon hij dat werk niet doen. Dat had hij zijn jobcoach ook verteld. Als zijn coach toch weer een nieuwe, fysieke zware baan aanbood, probeerde Antoon het altijd wel. Maar dan lag hij een paar dagen later toch weer met rugklachten in bed.
Waarom lukt het niet?
Twee jaar later is Antoon nog steeds werkloos. Hij heeft dan een andere coach, maar ook die vindt steeds werk dat niet bij zijn ervaring en kennis past. Antoon blijft die banen wel aannemen. Ook omdat hij ervaart dat hij moet luisteren naar wat de jobcoach wil en zegt. Als het vervolgens bij zo'n nieuwe baan weer niet lukt, voelt Antoon zich voor paal staan. Het frustreert hem. Hij wil graag aan de slag. Waarom lukt het niet om werk te vinden dat beter bij hem past?
Dan blijft het heel lang stil. In de jaren die volgen heeft Antoon weinig persoonlijk contact met de gemeente. Als er wel contact is, vindt hij dat heel onprettig. Hij heeft het gevoel dat de gemeente hem niet vertrouwt. En dat hij de hele tijd moet bewijzen dat hij zijn best doet om werk te vinden. Als hij dat niet doet, heeft dat gevolgen voor zijn uitkering. Hij wordt soms helemaal gek van die dreiging.
Persoonlijk contact
Antoon is niet de enige die dit zo ervaart, blijkt uit ons nieuwe onderzoek. Er zijn meer mensen die langdurig in de bijstand zitten en jarenlang niets horen van de gemeente. Daardoor krijgen zij het idee dat ze niet meer meedoen. Terwijl zij juist iets willen betekenen voor de maatschappij. Mensen als Antoon hebben vaak behoefte aan goed en regelmatig contact met een vast persoon. Daarom roep ik de gemeentes op om te investeren in persoonlijk contact met deze mensen. Om beter naar hen te luisteren, en ze te betrekken bij de keuzes die gemaakt worden. Zodat ook zij mee kunnen doen.
De persoon op de foto is niet de persoon uit de tekst.
Deze column is ook verschenen in De Telegraaf van 7 oktober 2023.
