Willem (niet de echte naam) heeft een beroerte gehad en kan niet meer voor zichzelf zorgen. Na een lang verblijf in ziekenhuis en revalidatiecentrum mag hij naar huis. Paulien (niet de echte naam) is zijn vrouw en mantelzorger. Maar redt het niet alleen. Zij probeert intensieve zorg thuis voor Willem te regelen. Maar daarbij raakt Paulien verstrikt in een warboel van instanties.
Intensieve zorg moeilijk te regelen
Omdat Willem gebruik maakt van de Wet langdurige zorg, klopt ze voor deze zorg aan bij het zorgkantoor. Via de Wet maatschappelijke ondersteuning vraagt ze bij de gemeente een zorgunit aan. Willem kan dan gemakkelijker verzorgd worden. Dit laatste krijgt zij zonder problemen voor elkaar. Maar de intensieve zorg, die echt nodig is om Willem naar huis te laten gaan, blijkt nog niet zo eenvoudig te regelen.
Niet serieus genomen
Het zorgkantoor stuurt Paulien naar het revalidatiecentrum. Daar hoort ze dat ze bij de zorgaanbieders moet zijn. Maar deze zien de zware zorg voor Willem niet zitten. En sturen Paulien weer terug naar het zorgkantoor. Paulien heeft hulp van een cliëntondersteuner, maar ook die wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Paulien voelt zich niet serieus genomen. Ondertussen verblijft Willem nog steeds in het verpleeghuis. Daar voelt hij zich ongelukkig. En houdt hij onnodig lang een plek vast.
Partijen bij elkaar brengen
De tijd begint te dringen. Paulien heeft alles geprobeerd, maar loopt helemaal vast. Ze schakelt de Nationale ombudsman in. Onze collega Jeanine gaat aan de slag. Jeanine neemt contact op met zorgkantoor en benadrukt de urgentie van Willems' situatie. Ze vraagt het zorgkantoor om de regie te nemen en partijen bij elkaar te brengen. Zo kan samen worden gekeken hoe Willem de juiste zorg kan krijgen.
Langzaam stroomt het goede nieuws binnen. Zorgaanbieders gaan samenwerken om Willem de zorg te kunnen geven die hij nodig heeft.
Dezelfde situatie voorkomen
Jeanine en Paulien zijn blij dat Willem eindelijk naar huis kan. Jeanine vindt wel dat het Paulien erg moeilijk is gemaakt. Ze wil voorkomen dat anderen ook in deze situatie terechtkomen. Zij vraagt het zorgkantoor om een terugkoppeling van de situatie en te laten weten hoe dit in het vervolg beter kan. Ook heeft het zorgkantoor gesproken met Paulien, waarbij zij kon aangeven waar ze tegenaan liep.
Het ging vooral fout bij de communicatie tussen de instanties. Ondertussen heeft het zorgkantoor een kennisloket Thuis in blijvende zorg opgericht. Een stap in de goede richting om alle regelingen en communicatie duidelijker te maken voor mantelzorgers zoals Paulien of anderen die zelf deze zorg nodig hebben.
De persoon op de foto is niet de persoon uit de tekst.
Deze column is ook verschenen in De Telegraaf van 13 november 2021.
