2011 is voor Mariska* een bijzonder verdrietig jaar. Haar man Cor* overlijdt. In de periode daarna maakt ze vaak lange wandelingen met hun hond Frits*. Dat helpt om haar gedachten te ordenen. Het is inmiddels mei van dit jaar als Mariska familie in Portugal bezoekt. Frits is mee. Het is een hele fijne tijd. Maar tijdens die vakantie overlijdt Frits. Mariska is daar erg verdrietig van, maar heeft er ook vrede mee. Frits was niet de jongste meer
Eenmaal terug in Bloemendaal gaat Mariska naar het gemeentehuis. Daar geeft ze de overlijdenspapieren van haar hond af. Enige tijd later mailt ze de gemeente, want ze heeft nog geen bevestiging gekregen. De gemeente schrijft haar terug. Ze hebben naar de zaak gekeken. Het blijkt dat Frits per ongeluk al eerder bij de gemeente uitgeschreven is. Namelijk tegelijkertijd met haar man. Dit komt omdat hij als de eigenaar van Frits in hun systeem stond en de gemeente hem de rekeningen voor hondenbelasting stuurde. Om te voorkomen dat die rekeningen na zijn overlijden zouden doorgaan, is hun hond uitgeschreven. Vervolgens is de gemeente echter vergeten Frits weer in te schrijven op de naam van Mariska.
Gevolg is dat Mariska sinds de uitschrijving van Frits geen hondenbelasting meer betaald heeft. Bloemendaal laat haar weten dat ze alsnog met terugwerkende kracht moet betalen. Daar zit Mariska mee in haar maag. Ze moet nu ineens een hoop geld betalen. Dit terwijl de gemeente zelf een fout heeft gemaakt door Frits niet op haar naam te zetten. Maar de gemeente houdt voet bij stuk. Bovendien, zo laat Bloemendaal weten, had zij ook zelf aan de bel kunnen trekken toen ze geen rekeningen voor hondenbelasting meer kreeg. Mariska ziet dat niet zo. Na het verlies van haar man had ze wel wat anders aan haar hoofd dan te letten op niet verstuurde rekeningen. Met een vervelend gevoel over de situatie stapt ze naar mij.
Ik bekijk de zaak. Natuurlijk mag de gemeente Mariska met terugwerkende kracht de verschuldigde belasting opleggen. Maar de gemeente heeft wel zitten slapen. Toen de gemeente wakker werd hadden ze even het gesprek met Mariska aan moeten gaan. Zonder enige toelichting bezorg je iemand als Mariska een vervelend gevoel. Ik vraag de gemeente alsnog met haar te praten. Dat werd een goed gesprek. Mariska kon haar verhaal doen en de gemeente maakte excuses. Daarom is ze opgelucht en blij. Bovendien mag ze de hondenbelasting gespreid betalen. Ik zeg het vaker tegen overheidsinstanties: excuses kunnen veel voor iemand betekenen, maak ze dan ook als dat gepast is en laat het er niet bij zitten.
* Gefingeerde namen
De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column
