Barbara is langdurig ziek en zit door haar hoge ziektekosten sinds 2007 in de schuldsanering. Samen met haar man en drie kinderen moet ze rond zien te komen van 50 euro per week. Ze wordt nog zieker en heeft huishoudelijke hulp nodig. Maar daarvoor moet ze een eigen bijdrage betalen. Omdat ze niet veel kan missen, wil Barbara voordat ze een hulp inschakelt precies weten hoe hoog die bijdrage is
Barbara heeft hierover een paar telefoongesprekken met het Centraal Administratie Kantoor (CAK), dat de eigen bijdragen voor zorg int. Bij één van die gesprekken luistert zelfs een medewerker van de gemeente met Barbara mee, zodat ze zeker weet dat ze het goed begrijpt. Ze kan de eigen bijdrage net opbrengen en schakelt een hulp in.
Maar als de eerste factuur van het CAK op de mat valt, weet Barbara niet hoe ze het heeft. Het bedrag is veel hoger dan besproken en ruim boven haar budget. Ze zegt haar hulp meteen op en belt naar het CAK. Dat lost helaas niets op. De facturen blijven komen en de medewerker die haar belooft terug te bellen laat niets van zich horen.
Tot overmaat van ramp maakt de gemeente ook nog een dure fout. Er gaat per ongeluk een aanvraag voor een aanpassing van Barbara's huis naar het CAK, terwijl er helemaal geen aanpassing is geweest. Hierdoor vallen de CAK-nota's nog hoger uit. De gemeente herstelt de fout snel, maar het CAK niet. De kosten van de aanpassing blijven op de facturen terugkomen.
Als Barbara in 2010 uit de schuldsanering komt, ploft er al snel een brief van het CAK op de mat. Ze krijgt een gepeperde rekening met het bedrag dat volgens het CAK nog openstaat. Ook de bijdrage voor de huisaanpassing staat er weer op. Barbara belt een paar keer naar het CAK om de fout recht te zetten, maar het CAK blijft dezelfde factuur van bijna 1.300 euro sturen. Als ze hierover een klacht indient, krijgt ze tot haar grote frustratie alleen een brief met het openstaande bedrag terug.
Nu wordt het Barbara te gortig en ze schakelt mij in. Ik stel een gesprek voor tussen het CAK, Barbara en één van mijn medewerkers om tot een oplossing te komen. In dat gesprek blijkt dat het CAK Barbara verkeerd heeft voorgelicht: de eigen bijdrage voor huishoudelijke hulp die het CAK factureerde blijkt toch te kloppen. Barbara zegt dat ze natuurlijk nooit een hulp had ingeschakeld als ze had geweten dat dit zo duur zou zijn.
Volgens Barbara is een betaling van 300 euro redelijk. Gelukkig erkent het CAK dat het fouten heeft gemaakt en gaat het openstaande bedrag inderdaad met bijna 1000 euro omlaag. Barbara is hiermee tevreden, en ik ook. Maar Barbara's zaak toont wel weer aan dat zorgvuldig werken heel belangrijk is voor de overheid. Gebeurt dat niet, dan kunnen mensen behoorlijk in de knel komen.
* Gefingeerde naam
De persoon op deze foto is niet de persoon uit deze column
