Hans* heeft een afspraak met een verzekeringsarts bij het UWV. Om te bepalen of hij recht heeft op een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Tijdens het onderzoek wil Hans een geluidsopname maken, want hij wil bewijs hebben van eventuele toezeggingen die de verzekeringsarts hem doet. Hans kent namelijk mensen waarbij de toezeggingen niet in het rapport van de verzekeringsarts terecht zijn gekomen. Zonder bewijs heb je volgens hem geen poot om op te staan en de verzekeringsarts wordt in zulke gevallen vaak op zijn of haar woord geloofd
Vol goede moed dient Hans een verzoek in om een geluidsopname te maken. Aanvankelijk wordt zijn verzoek niet afgewezen, maar uiteindelijk zegt het UWV ‘nee’. Hans is ontzet als het UWV zonder verdere toelichting stelt dat het weigeren van geluidsopnames algemeen UWV-beleid is.
Hij laat het er niet bij zitten, zoekt contact met het hoofdkantoor en vraagt naar de tekst van de beleidsregels op grond waarvan zijn verzoek is afgewezen. Maar die krijgt hij niet. Daarom dient hij een klacht in bij het UWV. Van het antwoord wordt hij echter niet wijzer. Het UWV zegt in eerste instantie niet positief op het verzoek te mogen reageren, omdat de beleidsregels geen geluidsopnames toestaan. Hans vraagt daarom nógmaals om de beleidsstukken waarin staat waarom zijn verzoek wordt geweigerd. Helaas krijgt hij opnieuw nul op het rekest.
Teleurgesteld vraagt Hans mij om hem te helpen bij dit conflict. Ik bekijk de zaak en besluit om een hoorzitting met alle partijen te organiseren. Vlak voor de hoorzitting stuurt het UWV mij een recent vastgesteld beleidsstuk toe. Het blijkt dat zij het beleid, na een eerder onderzoek van mij, opnieuw tegen het licht hebben gehouden. Maar wat is het geval? Het UWV valt terug op een besluit van een paar jaar eerder. Daarin staat dat het UWV nooit toestemming geeft om beeld- of geluidsopnamen te maken tijdens het spreekuur van een verzekeringsarts.
Deze klachten komen vaker voor, zowel bij het UWV als bij andere instanties, omdat zij worstelen met het gemak waarmee opnames tijdens belangrijke contacten gemaakt kunnen worden. Daarom wil ik met een eigen onderzoek vaststellen waar de grenzen liggen. Overheidsinstanties moeten transparant zijn in hun functioneren en het moet voor de burger duidelijk zijn waarom de overheid bepaalde dingen wel of niet doet. Het altijd weigeren om opnames te maken botst met dit principe. Daarom geef ik het UWV de aanbeveling om hun beleidsregels te herzien. Zij hebben drie maanden om te reageren. Ik verwacht dat zij voortaan per situatie zullen bekijken of er wel of niet een geluidsopname mag worden gemaakt en dat zij ook aangeven waarom.
* gefingeerde naam
De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column
